Ægir - 01.08.1918, Blaðsíða 14

134
ÆGIR
inga um hinn bezta og greiðasta veg, til
að Vestmanneyingar geti fengið björgun-
arskip, svo úr garði gert, að þeir megi
við una og iðrist ekki á fyrstu missirum
eftir kaupin.
Eftir að björgunarfélag í sumar var
stofnað í Eyjunum og miklu fé safnað í
sjóð þar, réðu menn af að senda hingað
mann til eflingar fyrirtækinu og varð
hr. Sigurður Sigurðsson fyrir valinu.
Ahugasamari mann gátu Vestmanney-
ingar ekki sent, vart heldur mann, sem
skilur björgunarmálið betur og fyrir
Eyjarnar mundi það happ ef hann eða
annar honum jafnsnjall yrði sendur til
útlanda til frekari framkvæmda, þegar
mál þetta er komið það langt áleiðis, að
smíði á björgunarskipi verður samþykt.
IJar eð hér er um hið fyrsta björgun-
arskip landsins að ræða, þá verður að
vanda til þess, það verður að vera svo
úr garði gert að það að öllu leyti svari
til fyrirtækisins. Með þessu fyrsta skipi
stendur og fellur björgunarskipshug-
myndin, hvort sem það byrjar í Vest-
mannaeyjum eða annarsstaðar. Þess
vegna þarf sendimaður til þeirra skipa-
kaupa, að vera það einbeittur að hann
fari þá leið, sem félag þgð er sendir
hann ákveður, og að hann sýni þrek til
að forðast spekúlanta, sem vilja nota sér
för hans, því mörgum slíkum mnn hann
mæta á þeirri ferð.
í margar aldir, hafa fiskveiðar verið
stundaðar við strendur landsins og fjöldi
manna hefir látið lífið við þann atvinnu-
rekstur, en svo mikið hefir áhugaleysið
og mókið verið, að ekki hefir þótt taka
því að halda við góðum bjargráðum
eins og t. d. séra Oddur sál. Gíslason
gaf fiskimönnum. Svo er sagt, að eftir
því sem sunnar dregur á hnettinum eða
í hinum heitu löndum, sé mannslífið
álitið litils virði og mun það satt vera,
en varla mun það verðminna þar en á
íslandi í hugmynd manna yfirleitt. Á
hverju hausti i stormatíð horfum við á
litla mótói’báta leggja út á hafið,
svo hlaðna af fólki, að óvarlega mætti
kalla farið að flytja svo marga menn á
bátnurn milli skips og lands á höfninni.
Þessu og öðru kæruleysi á sjóferðum er
enginn gaumur gefinn. Nú hafa Vest-
manneyingar risið upp fyrstir allra hér
á landi. Af kappi er nú barist fyrir því,
að þeir fái bjöi’gunarskip og þegar það
er fengið, nlun það sannað, að verkefni
fyrir það verður nóg. — Undirtektir
manna hér i Reykjavík i björgunarskips-
hugmyndinni hafa vei’ið hinar beztu.
Allir sjá þöi’fina, til þess á einhvern hátt
að draga úr hinum mikla mannamissi i
sjóinn, og vilja létta hin fyi’stu spor í
þá átt — að di’aga úr honum. En til
þess að alt þetta takist sem bezt, þá ætti
félagið í Eyjunum, að athuga það vel,
hvort ekki væri ráðlegt, að fá noi’skan
mann, vanan björgunarstarfinu, til þess
að vera fyrir bátnum fyrsta árið, láta
þann, sem ætlast er til að verði skip-
stjóri bátsins, vera stýrimann fyi’sta ái'ið
hjá þeim norska, læra af honurn aðfei’ð-
ir, til þess að geta kent sinum mönnum
og öðrum á eftir.
Við íslendingar kunnum engar björg-
unaraðferðii’, höfum ekki einu sinni
nennt að lesa um þær og ættum að fai’a
að varast, að taka að okkur störf, sem
við ekkert skynbragð berum á, því tim-
ai’nir hafa bre)7st svo og fara að breyt-
ast svo, að kunnáttu verður krafist til
hinna ýmsu stai’fa, þar sem augu manna
eru fai’in að opnast það, að fáir trúa
þvi, að við hér séum það fremri öðrum
þjóðum, að við getum tekið að okkur
hvaða vei’k sem ei’, án nokkui’s undir-
bixnings. Það megum við ekki heldur
álita sjálfir, því heilbi’igð skynsemi segir