Ægir - 01.06.1919, Blaðsíða 10

60
ÆGÍR
Fyrir heilagfiskisílök mælti fá allhátt
verð, en ef hugsað væri um þann mark-
að, yrði að gera út skip til lúðuveiða ein-
göngu og liafa sömu veiðiaðferð og veið-
arfæri sem Ameríkumenn notuðu, þegar
þeir stunduðu þá veiði hér við land.
Á þeim árum (1885—1897) var verð
á söltuðum heilagfiskisflökum 10— 14 cent
fyrir pund, en i fyrra var boðið alt að 20
centum fyrir pundið.
Væri hér gerð tilraun með að íiska
heilagfiski á þennan hátt, ætti að sjálf-
sögðu að senda fiskinn út með flulninga-
skipum, en ekki að nota sjálf fiskiskipin
lil flulninganna, eins og Ameríkumenn
urðu að gera.
Á Veslurlandi eru enn nokkrir menn,
sem kunna þessa veiðiaðferð, og mundu
þeir gela leiðbeint, ef einhver vildi gera
tilraun.
Eg þótlist hafa komist að því veturinn
1917—18, að ef vér íslendingar hugsuðum
lil að alla sjávarafurðum vorum markaðs
í Handaríkjunum, þá væri nauðsynlegl að
hafa sýnisliornaskrifstofu í New-York eða
einhverjum hinna slærri bæja á austur-
ströndinni, en eins og Fiskifélaginu er
kunnugt, reyndist fé ófáanlegt til þess.
Reyndar hefði eg getað, og get enn,
fengið fiskikaupmenn i New-York til að
veila sýnishoinum móllöku og geyma
þau, án nokkurs verulegs kostnaðar. En
ef hætt væri við, að vor fiskur, sem er
svo miklu betri en sá fiskur, sem Amer-
íkumenn hafa, gæli orðið þeim keppi-
naulur, þá er ekki líklegt, að þeir gerðu
sér mikið far um að útbreiða hann.
Sjálfshöndin mundi þar, sem annarstaðar,
hollust.
Margar fyrirspurnir fekk eg úr ýmsum
áttpn um fiskverð og yfir liöfuð um verð
á ýmsum islenzkum vörum og eins um
útlit með samgöngur í framtíðinni. Eg gal
upplýst inenn um það verð, sem nú væri
á íslenzkum afurðum, og livernig það
hefði verið fyrir ófriðinn, svo og hvernig
búasl mætti við að það yrði eftir ófrið-
inn. Hefi eg haldið því fram, að þótt
fiskur t. d. félli að líkindum eitthvað í
verði þegar að útgerðin í Norðurálfunni
væri komin i lag, þá væri þess ekki að
vænta, að hann, né nokkur önnur fram-
leiðsla, kæmist í jafnlágt verð og fyrir
ófriðinn, vegna aukins útgerðarkostnaðar,
hærri vinnulauna o. s. frv. Hinsvegar gal
eg lítið sagt um útlilið með samgöngur
milli íslands og Ameríku.
Allir þeir, er eg átti viðtal eða hréfa-
skifti við um þelta efni, töldu það verð,
er nú væri á íslenzkum sjávarafurðum,
svo hátt, að eigi gæti komið til mála að
selja þær í Bandaríkjunum, eins og nú
slæði, en öllum virtist þeim sárt um að
með öllu slitnaði upp úr verzlunarvið-
skiftunum, þegar friður kæmist á.
I vetur fekk Guðmundur Vilhjálmsson,
erindreki Samvinnusamhandsins, bréf frá
H. S. Bardal í Winnipeg, þar sem hann,
fyrir hönd verzlunarfélags eins þar í
borginni, er nefnisl Port Nelson Fish Co.
Ltd., heiðist upplýsinga um íslenzkar
sjávarafurðir, svo sem harðfisk, saltfisk,
síld o. fi. Kveðst hr. Bardal ekkert rið-
inn við þetta félag, en liafi að eins verið
beðinn að úlvega þessar upplýsingar. Fer
hr. Bardal því fram á að sér sé svarað
á ensku, svo hann geti afhent félaginu
bréfið.
27. marz fór Guðmundur fram á það
við mig, að eg svaraði hr. Bardal, og
gerði eg það samslundis. Skrifaði eg all-
langt mál um fiskiveiðar vorar og með-
ferð á fiski, markaði þeim, er vér höfðum
haft, o. s. frv.
Af bréfi lir. Bardals var ekki ljóst,
hverskonar harðfisk félagið vildi fá, að
eins gat hann þess, að það vildi kaupa
alt að 109 000 pundnm. Árni Eggertsson,