Ægir - 01.10.1931, Blaðsíða 12

200
ÆGIR
Stýrimaður svaraði varla og lét sem þetta
væri svo hversdagslegt fyrir sig og hann
hefði heyrt þetta svo oft að hann var
að reyna aðgeispa, meðan hásetinn skýrði
frá, hvaða stefnu hann hefði gefið þeim,
sem tók við stjórn, en hásetinn skyldi
vel hvernig stýrimanni leið og kringum
hann fór hann ekki.
Beint framundan var stjörnumerkið
»Orion«; það þekkti stýrimaður og eftir
þvi sem tíminn leið, eftir því runnu fleiri
stjörnur upp, sem hann kannaðist við.
Sjö glös (kl. 11^/a) voru slegin og eftir
af vökunni var að eins hálf klukkustund;
en hvað tíminn leið fljólt og allt gekk
að óskum, en margt getur skeð á styttri
tíma en það. Hversvegna var hann si og
æ að hugsa um hættu þá, sem stafaði af
því að mæta skipi og skyldi hann t. d.
sigla inn í stóran flota af skipum, segj*
um 40—50, hvað átti hann þá að gera ?
Hann leit á klukkuna, sem vantaði 25
mínútur til að verða tólf. En hvað tím-
inn leið seint, Hvað gæti ekki hent á 25
mínútum, t. d. ef annað skip og hans
skip, nálguðust hvort annað með 12 sjó-
mílna hraða hvort, þá væri árekstur vis
fyrir klukkan tólf.
En ekkert var að sjá, sem benti á skip,
en allt í einu tók hann viðbragð, því
þarna var Ijós beint framundan. Hann
starði á þetta ljós, leit á armbandsúr sitt,
sem enn vantaði 23 minútur í tólf og
hvað sem nú kynni að ske, hlaut það
að verða á hans vöku. Hjarta hans barð-
ist og hann náði varla andanum.
Hvað átti hann nú að taka til bragðs.
Átti hann að stöðva skipið, breyta stefnu
til stjórnborða, kalla skipstjóra á þilfar
eða hvað? Hann rifjaði upp 18. grein
sjóferðareglnanna, en það kom fyrir eitt.
Snúa til stjórnborða, gefa eitt hljóð með
eimpípunni. t örvæntingu sneri hannsér
til þess, sem var við stýrið og var rétt
að því kominn að gefa honum skipun,
en hætti við það. »Setjum«, hugsaði hann
að þetta sé ekki gufuskip, það getur vel
verið seglskip, eða flskibátur eða ljós á
landi, eittvað af þessu, en hvað skalgera?
Tíminn leið og ljósið nálgaðist óðum, að
honum virtist, því það varð æ skærara.
Með skjálfandi höndum tók hann sjón-
aukann og horfði á ljósið. Það var ekki
gufuskip, en biðum við, máske það hafi
drepist á hliðarljósum þess. Skip hans
þaut áfram og stefndi beint á hættuna.
Hann sá í huganum stálplötur bogna og
brotna, björgunarbáta fulla af fólki á
sjónum og fjölda manna berjast við dauð-
ann, réttindamissi sinn og eyðilagt lif.
Ennþá gat hann ekkert aðhafst, ljósið
var að kalla mátti í sömu stefnu, að eins
hreyfst lítið eitt til stjórnborða. Hann
heyrði ekki þegar aðvörunarmerkið eitt
glas, var slegið klukkan 11,45. Klukkan
12 heyrði hann annan stýrimann koma
upp stigann, en það var honum lítil hugg-
un, því nú var ettir að skýra honum frá
hinni yfirvofandi hættu, en taugar hans
voru í þvi ólagi, að hann hafði ekkert
fram að bera, væri hann spurður. Hvern-
ig átti hann að losna úr þessari óttalegu
klípu? Þá heyrði hann annan stýrimann
segja ofur hægt og rólega: »þarna er þá
»Sirius« (stjarna) beint framundan. Eg
hef sjaldan séð þá stjörnu eins skæra og
fagra og hún er nú«.
Jackson hrökk við, rendi augunum að
Orionsnaerkinu og sá beltið (fjósakon-
urnar) henda á skipsljósið, sem hann
þóttist sjá og honum hafði bakað hina
miklu hugarangist. »Mikill asni hef ég
verið«, hugsaði hann með sjálfum sér.
Athugasemd annars stýrimanns um Sir-
ius, svaraði hann þannig: »Já, mjög skær«.
(Pýtt).