Ægir - 01.10.1931, Blaðsíða 11

ÆGIR
199
það minnsta til miðnættis, hann gat breytt
stefnu, stöðvað skipið, látið það fara
afturábak til þess að varast haettu. Já,
hættu, hugsaði hann, hvernig hljóðar nú
hið gamla: »Ef þu ert í hættu staddur
og hefur lítið rúm til að snúa skipinu,
þá hægðu ferðina, stöðvaðu skipið, farðu
afturábak. Já, svona hljóðar gamla regl-
an. »Ekkert rúm til að snúa skipi!«
Hann mátti varla til þess hugsa, að slíkt
gæti borið að höndum, en setjum nú,
hugsaði hann, að mörg skip yrðu á vegi
mínum og stefndu í ýmsar áttir, hvað
ætti ég þá að gera. í huganum rifjaði
hann upp hina ýmsu kafla siglingaregln-
anna, en lítið var á þeim að græða. Kæmi
slíkt fyrir myndi hann stöðva skipið. Já,
þar var ráðið, stöðva það og láta það
reka, en gæta þess vel, að það ræki ekki
á önnur skip. Það var lausnin og varð
hann nú rólegri.
Hann tók nú að labba fram og aftur
á stjórnpallinum, raula lag og skyggnast
um. Allt í einu staðnæmdist hann og
hárin risu á höfði hans. Framundan á
stjórnborða var eitthvað.
Hann langaði til að grípa sjónaukann
úr kassanum en hætti við það, er hann
hugsaði til þess, að hásetinn, sem slýrði,
hefði auga með honum, því ekki mátli
hann verða var við. að stýrimaður væri
órór. Tók hann því aftur að ganga fram
og aflur um stjórnpallinn, enskyndilega
greip hann sjónaukann og beindi hon-
um í ýmsar áttir en sá ekkert annað en
himinn og haf.
Órói hans jókst. Setjum svo, að skip
kæmi móti honum og stefndi beint á
hans skip, þá væri það skylda hans að
miða það eins fljótt og auðið væri,jafn-
vel þótt það virtist vera langt í burtu,
það þoldi enga bið, ætti ekki árekstur
að verða afleiðing. Vel gæti slíkt skip
haft óvenjulega mikinn hraða, t. d. tund-
urrpillir, sem kæmi beint á móti honum
með 40-50 sjómilna hraða á klukku-
stund; guð komi til. Hvaða tími væri þá
til að fá miðun? Enginn. 17. og 18. grein-
ar hinna almennu sjóferðareglna fóru
sem örskot gegnum heila hans. Með sjón-
aukanum leitaði hann eflir ljósum eða
einhverju á sjónum, beint framuudan
eða til hlíðar, en sá ekkert. Allt i einu
tók hann viðbragð og beindi sjónaukan-
um á eitthvað, sem hann kom auga á,
hann starði og starði og lá við að hann
hnigi niður, því nú var hann viss um
að skip stefndi beint á skip hanseg færi
hratt. Loks var sem steinn íéíli frá hjarta
hans er hann sá, að það sem hann hélt
vera skip, var að eins máfur, sem flögr-
aði skammt frá skipinu.
Klukkan var tólf, »átta glös« voru sleg-
in og annar stýrimaður kom á vörð.
»Hafið þér séð nokkur skip«, spurði hann
þriðja stýrimann. »Við fórum fram úr
tveimur eða þremur«, mælti hann, »en
þau eru horfm«. Siðan fór hann niður
að sofa.
Það var nótt og þriðji stýrimaður var
aftur einn á stjórnpalli. Himininn var
heiðríkur og hvervetna blikuðu stjörnur.
í norðaustri var stóri björn (vagninn) ;
hallaðist hann svo, að helzt leit út, að
hann myndi velta. Stýrimaðurinn virti
iyrir sér stjörnurnar (vísirinn), sem bentu
á pólstjörnuna og renndi siðan augun-
um niður að sjóndeildarhringnum, en
ekkert var þar að sjá. Það hvein í reiða
og siglum, meira af ferð sldpsins en af
því vindur væri. Tvö glös, fjögur glös
og sex glös (kl. 3 nótt) voru slegin og
hugrekki þriðja stýrimanns óx eftir því
sem leið á vökuna. Klukkan tvö var skift
um mann við stýrið og sá sem frá fór
gekk til þriðja slýrimanns og sagði stefnu
þá, sem hann hafði sagt þeim að stýra,
sem við tók, með viðbætir »Sir«=herra.