Ægir - 01.05.1933, Blaðsíða 12

130
ÆGIR
til sveita, en hitt er þó talið líklegra, að
það sé atvinnuleysið, sem nokkuð sverfur
að, en um það eru engar fullnægjandi
skýrslur til. Pessi minnkaða kaupgeta
kemur víða fram. Hefur kjötverðið, til
dæmis, verið lækkað tvisvar síðustu þrjár
vikurnar, vegna þess, hve illa hefur
gengið að selja það, og í seinna skiptið
eftir páska. Einnig hafa íleiri en einn
af smásölunum sagt mér, að þeir muni
ekki til, að í mörg ár hafl verið önnur
eins eftirspurn eftir lélegum fiski og
»trozos«, eins og nú, en svo kalla þeir
þunnildið og annað það, sem verst þykir
af fiskinum. Er það venjulega selt fyrir
1.25 pes. tvípundið, en þykkildið 2.25 —
2.75 pes.
í Portúgal hefur verðinu farið lækk-
andi, sérstaklega í Oporto. Er talið að
norskur fiskur hafi fallið þar um 6 sh.
60 kg. pakki, síðan í febrúar, svo segja
má að gæfusamlega hafi tekist með söl-
una á íslenzka fiskinum. Neyzlan hefur
verið allgóð þar, sérstaklega á íslenzkum
fiski, en minni af fiski frá Newfound-
landi, en verið hefur. Er nú svo komið,
að meira er neytt af íslenzkum fiski í
þessum mesta saltfiski-markaði heimsins,
en öllum öðrum fiski samanlögðum.
Er því Newfoundlandsmönnum þetta
nokkurt áhyggjuefni, og hefur mikið
verið rætt um það í blöðum þeirra, hve
fiskurinn gangi illa út. Ganga klögu-
málin á víxl: sjómenn kenna um léleg-
um verzlunaraðferðum, en kaupmenn
lélegum verkunaraðferðum, en hvoru-
tveggja mun að kenna. Hafa kaupmenn
i markaðslöndunum látið álit sitt í ljósi
hver af öðrum, og eru þeir óánægðir
með fiskinn frá Newfoundlandi, en hrósa
hinum íslenzka. Hef ég áður getið um
álit Grikkja á honum, en ítalir hafa
einnig sagt svipað.
Svo sem menn vita, þá var Fisksölu-
sambandinu ekki tekið jafn vinsamlega
í Italíu, eins og hér á Spáni, og hef ég
gert grein fyrir blaðaskrifum um það
fyrir nokkru síðan. Var stofnað félag
meðal ítalskra fisk-innflytjenda, til að
þeir stæðu betur að vígi gagnvart sam-
tökum íslendinga. í því má telja tvo
flokka. Mynduðu fáir stór-innflyjendur
annan fiokkinn, og voru þeir Samband-
inu vel-viljaðir í upphafi, og tilraunum
þess til að festa verðið á fiskinum. En
þeim féll ekki, að það hélt fast við að
selja fiskinn c. i. f. Ítalíu, því þeir vildu
geta notað ítölsk skip og ítölsk vátrygg-
ingarfélög. Einnig vildu þeir geta látið
skipin koma við t. d. í Færeyjum til að
taka fisk þar. Urðu þeir því Samband-
inu fráhverfir, og reyndu því að fá fisk
annarsstaðar að. Var Gismondi aðal-
maður þessa flokks, en honum hefir
lengi verið það áhugamál, að Norðmenn
tækju upp labrador-verkun Islendinga,
svo að hann geti skipt við báða. Hinn
flokkurinn, skipti aftur eingöngu við ís-
lendinga og líkaði viðskiptin vel.
Vilja sumir gera mikið úr því, að við
höfum misst af viðskiptum fyrir þessar
sakir, og hef ég séð þess getið, að inn-
flutningur t. d. á frönskum fiski hafi
tvöfaldast á siðastliðnu ári frá þvi, sem
áður var. Pykir mér því rétt, að birta
innflutningsmagn þeirra landa, sem sent
hafa saltfisk til Ítalíu síðustu tvö árin,
og nota þá verzlunarskýrslur ítölsku
hagstofunnar:
ísland lestir 1931 23 530 1932 19 103
Færeyjar — 2 461 938
Frakkland — 1 284 1 288
Bretland — 961 413
Noregur — 6 230 5 373
Iíanada — 5 508 6 876
Bandarikin — 1 238 460
Onnur lönd — 312 1 017
Alls lestir 41 524 35 467