Ægir - 01.05.1933, Qupperneq 17

ÆGIR
135
vert að sjá, hvað það lægir mikið stór-
sjó. Eg hef reynt það og veit, að með
þvi að nota lýsi, má sleppa við margan
skellinn, sérstaklega á undanhaldi, og
það er trúa mín, að ef menn hefðu það
alltaf hugfast að nota lýsi og haga sér
eTtir því, þá getur bátur bjargast, sem
annars er óvíst hvernig færi. Ýmislegt
fleira mætti telja, en ég geri ekki ráð
fyrir að geta bent á neitt sem aðrir ekki
þekkja og hafa áðurséð, eða máskereynt
sjálfir.
Þó get ég ekki stillt mig um að minn-
ast á rekakkeri, sem menn eiga alltaf að
hafa og ge*a gripið til, en minna má á
það, að það getur verið mjög misjafnt,
hvað bátar og skip þurfa stórt rekakker,
ekki nóg að ætla tveim jafnstórum bát-
um að rúmlestatali jafnstórt rekakker,
þvi það getur verið meiri yfirbvgging á
einum en öðrum og stendur því mis-
jafnlega mikið veður í þá, og þarf þess
vegna misjafnlega mikla mótstöðu i vatn-
lnu, til að halda þeim uppi í stormi og
stórsjó.
Ein er sú aðalvörn, sem menn verða
ulltaf að muna eftir á mótorbátum, og
það er að minnka ferðína í tíma, því
satt að segja er hálfískyggilegt að sjá
hvað menn selja oft kraftmiklar vélar,
uiáske í miður sterka báta, og ér þá af-
ar mikið undir þeim mönnum komið,
að fara gætilega, sem veita slikum bát-
ttui forstöðu. Það er hægðarleikur að
sprengja bát á mjög mikilli ferð á móti,
þó ekkert saki ef rólega er farið, sömu-
feiðis getur undanhaldið líka verið hættu-
^egt, ef farið er með fullri ferð. Pað hef-
Ur verið talað um að nauðsyn bæri til
takmarka með lögum, hve stórar vél-
ar ætti að mega setja í báta, líklega væri
Pað til bóta, en ég er þess fullviss, að
slik lög komi varla að tilætluðum
u°tum, ef mennirnir sjálfir ekki sjá hvert
stefnir og séu alltaf vakandi fyrir því,
að það eru þeir (formennirnir), sem allt
hvílir á i þessum efnum. Þeir verða að
geta metið hvað við á, á hverjum tíma,
í hverju eintöku tilfelli.
Ekki alls fyrir löngu var sá siðurtek-
inn upp hér á landi, að leggja línurnar
á mótorbálum með fullri ferð, og þykir
okkur sjómönnum það mesta hagræði,
sem það líka er, en þó mætti benda á
það, að ég fyrir mitt leyti tel það hættu-
mesta tímann fyrir mennina, að þeir þá
detti út, ef ekki er hægt á ferðinni, með-
an verið er að leggja. Sjómenn verða
alltaf að fara að sjó með gætni og festu,
og aldrei gleyma því að hvað lítið sem
þeir vanrækja í því að halda öllu vel
við, getur stundum valdið óþægindum,
tjóni og jafnvel slysum.
Ritað á skírdag 193J.
Árni Vilhjálmsson.
Siglingar
Skipum þeim, sem leið eiga fram hjá
suðurodda Ameríku, fækkar óðum. Áð-
ur var þetta fjölfarin leið fyrir skip, sem
annaðhvort voru á ferð frá Atlantshafi
til vesturstrandar Ameríku, eðafráNýja-
Sjálandi til stranda við Atlantshafið og hið
gagnstæða. Var ferðin fram hjá suðurodda
Ameríku, Cap Horn, álitin að vera hín örð-
ugasta flestra siglingaleiða, sem verzlunar-
skip fóru og að eins fær stórum og sterk-
um seglskipum, vegna storma og stórsjóa,
sem æða að öllu jöfnu á þessum slóð-
um, einkum að vetrarlagi; er þar vetur
þegar sumar er á norðurhveli jarðar.
Fjöldi skipa fórst á þessum slóðurn, sum
lentu í ís, önnur mislu siglur og algengt
var að skip hröktust þarna svo vikum
skipti. Skipshafnir voru útslitnar af vök-