Ægir - 01.05.1933, Blaðsíða 24

142
ÆGIR
Athugasemd.
Svargrein hr. ólafs Ólafssonar stýri-
manns á varðbátnum »Jóni Finnssyni«,
sem hann birtir í 2. tbl. Ægis undir nafn-
inu »Landhelgisgæzlan«, er rituð til að
hnekkja þvi, sem ritað var úr Arnar-
firði laust fyrir áramótin í sama tímariti.
Af því að meðnefndarmenn mínir eru
nú báðir fjarverandi og sennilega ekki
umkomnir þess, að andæfa því, sem sagt
er í nefndri grein, get ég ekki látið fram
hjá mér fara, að gera stutta athugasemd.
Við höfum kært fyrir alþjóð og stjórn-
arvöldum. Hann vill hnekkja því, og geri
ég hvorki að hneykslast á því né lá hon-
um það. Hitt er annað mál, að mér virð-
ist þessi yfirmaður strandvarnanna vest-
ur hér, hafa farið feti lengra en hóflegt
er í grein sinni.
Hann vill láta líta svo út sem allt það,
sem við höfum sagt, sé ósatt, og er það
nokkuð langt farið af þeim, sem sjálfur
vill láta taka mark á orðum sínum.
Ég ætla mér ekki að fara að deila við
hr. Ólaf Ólafsson, stéttarbróður minn, og
skulu frændur vorir, sjómennirnir, ekki
þurfa að draga okkur sundur eins og
ólma varga í málgagni sínu.
Slrandvörninni hér vestra hefur ávallt
verið áfátt, þó út yfir hafi tekið síðast-
liðið ár. Þetta dylst víst engum Vestfirð-
ing, en hitt er annað mál, að fáir, ef til
vill engir, kenna þetta mönnum þeim,
sem framkvæmt hafa strandvörnina, held-
ur hinu, að svæðið er of stórt. Mér virð-
ist og svo sem greinarhöf. viðurkenni
þetta, og þykir mér vænt um það, því
að mér er líka kappsmál, að strandvörn-
in hér vestra sé sem allra bezt. Gætu því
umkvartanir eins og okkar leilt til þess
að eftirlitið yrði skerpt, þá er tilgangi
okkar náð. Og ég leyfi mér að fullyrða,
að enginn okkar þremenninganna, sem
að greininni stóðum, höfðum í huga að
ráðast á þá menn, sem framkvæmd þess-
ara mála var falin. Ég ætlazt ekki til, að
þessi stutta athugasemd verði til þess, að
hleypa af stað deilu um þetta mál og
því lek ég ekki grein hr. Ólafs Ólafsson-
ar til andsvara lið fyrir lið. En ég verð
að líta svo á, að einmitt hann staðfesti
það, sem við höfum áður sagt. Þeir
slóðu togarana að ólöglegum veiðum i
Arnarfirði 2—3 sinnum. Hvað er þelta
annað en það, sem við höfum sagt, eftir
umsögn arnfirzkra formanna? Svona var
það, það dylst engum. Hví er þá verið
að reyna að gera frásögn okkar tortryggi-
lega? Eg hef sjálfur staðið togara að veið-
unum — langt fyrir innan línu. t*á voru
tveir aðrir nálægt, og Seldælingar, sem á
sjó voru, sögðu, að þeir væru nýlega
komnir út úr firðinum. Éetta var um
sólarupprás. Seldælir sögðu mér þá frá
6 togurum, sem verið höfðu að veiðum
fram af dalnum sólarhringinn áður. Og
ég þarf ekki að rengja sögusögn þeirra.
Eg skýrði útvarpinu frá þessu. Fleiri
menn kærðu einnig yfir hinu sama, og
stjórnin réð bót á vandræðunum, en að-
eins í það eina skifti. Kærur úr Arnar-
firði ollu því, að »Rán« var tekin og að
álitleg Ijárhæð rann þá í þann sjóð, sem
launar strandvörn »Jóns Finnssonar«.
Vera má, að varðbátsmenn hafi gert þetta
líka, og er það sennilegt, þar sem »ekk-
ert nema skot gat þvingað þá (togarana)
til að stöðva«.
Og ég get sagt lesendum Ægis það, án
allrar þykkju í garð varðbátsmanna fyr
og síðar, að hefði stjórn strandvarnar-
málanna, mörg undanfarin ár, brugðið
við i hvert sinn, þegar kært hefur verið
úr Arnarfirði, þá hefðu margir verðmætir
ódrættir hlaupið á snæri Landhelgissjóðs.
Mér er dálítið sárt um að vera talinn