Ægir - 01.07.1935, Blaðsíða 6

144
Æ G I R
vinnulausum fjölskyldum jarðir lil rækt-
unar, og ítarleg rannsókn fór fram,
hvernig úr því yrði bezl ráðið. Síðasl-
liðinn mar/mánuð höfðu 856 fjölskyldur
sótt um að komast á lisla þánn, er lá
frannni, og átti að verja 29.115 dölum
lil aðstoðar þessu fólki að koma sér
niður. Þeir, sem þiggja opinberan styrk,
eru látnir sitja fyrir.
í mar/ i fvrra (1934) voru 973 fjöl-
skyldur, sem lúð opinhera varð að styrkja
og kostaði það 18.165 dali þann mánuð.
Að atvinnuleysingjar voru færri nú, en
í sama mánuði í fyrra, sýnir, að vinna
fer fremur vaxandi i St. Johns, en verð
á nauðsynjavörum er 25% hærra, en
])að hefir nokkurntíma áður verið.
Verðið er ekki eins hátt utan horgar-
innar eða úti á landshyggðinni, þar sem
gnægð er af jarðarávöxtum, grænmeti
og landbiinaðar-afurðum, en þegar það
hefir verið tlutt til St. Johns og er á
hoðslólum þar, er það svo dýrt, að al-
menningur hefir ekki ráð á að kaupa.
'i’lie Scotsman, 30. mai 1935.
Símon Sveinbjarnarson skipstjóri
andaðist á Landakotsspilala, sunnu-
daginn 7. júlí sl. og' var jarðsunginn 16.
s. m. að viðstöddu fjölmenni.
Símon heitinn ætlaði að fara norður
á síldveiðar i byrjun mánaðarins, á skipi
sínu »Rifsnesi« JJ. E. 272, en varð að
hætta við, vegna vanheilsu. Fór hann
þá á spítalann, var skorinn upp 2. júli,
en ekkert stoðaði.
Simon heitinn var ágætismaður og eft-
ir lionum sjá margir. Hann mun hafa
verið liinn fyrsti togaraskipstjóri íslenzk-
ur, á íslen/ku botnvörjniskipi.
Skipstjóri Hinrik Hansen
og’ fiskveiðar í Hafnarfirði.
Laugardaginn 6. júlí skrapj) ég til
Hafnarfjarðar og fann að máli gamlan
vin, skipstjóra Henrik Hansen, sem nú
er 85 ára að aldri. Iýg valdi daginn vegna
þess, að hvasst var af landsuðri og þóttist
því viss, að hann lielði ekki á sjó farið,
en frétt hal'ði ég nokkru áður, að hann
slundaði grásleppnveiðar eins og hann
hefir gert í fjölda mörg ár, oftast verið
einn á l)át, og það er hann enn. Þegar
ég kom í hús hans, var mér sagt, að
hann hefði lagt sig', en klukkustund síð-
ar var hann vaknaður og frétti ég' þá,
að liann hefði verið á sjó um daginn
og sigll heim (krusað). Sömuleiðis var
mér sagt, að hann risi úr rekkju klukk-
an þrjú á hverjum morgni, færi í netin,
ef veðnr væri sæmilegt eða aðgætti og
gej'ði við net, sem hann ætli i landi;
hann er orðinn stirður lil allra hreyf-
inga, heyrir illa og sjónin farin að bila,
en hugurinn til veiðanna er hinn sami
og var.
Eg spurði hann hvort hrognkelsaveið-
um væri að hraka og kvað hann það
vera, og skýrir svo frá:
»Fyrir á að gizka 10 árum var venju-
lcga svo mikið af gráslej)j)u og rauð-
maga í netunum eftir eina nótt, að ég
lilóð hát minn og varð að skilja eftir í
þeim, það sem hann ekki har, en það
voru um 300 stykki, og sótti síðar um
daginn, það sem eftir var. Þá voru net
mín færri en nú, þegar ekki koma meira
en 20—30 grásleppur i þau yfir nóttina,
og 4—5 horaðir rauðmagar, venjulega
mjög dökkir að lit. Ár frá ári dregur
úr hrognkelsaveiðum í firðinum, hverju
sem um er að kenna, og sömu fréttir
herast frá öðrum stöðum, þar sem nóg
hrognkelsi voru áður.