Ægir - 01.08.1939, Blaðsíða 11

Æ G I R
181
stundað veiðar eru okkur flestar bjargir
bannaðar. Um innflutning á vörum get-
ur tæpast orðið að ræða nema í mjög
litlum stíl, ef ekki verður liægt að selja
eða koma úr landi neinu af sjávaraf-
urðum. Það er því auðsýnt mál að nauð-
synjar sjávarútvegsins þurfa að vera i
fyrirrúmi, því aðeins verður liægt að afia
sér annars varnings.
Eflaust er óhætt að ala vonir í þá átt,
að hægt verði að sigla liéðan til Ameríku
hindrunarlítið, þólt styrjöld skelli á. En
ekki er unnt að ráða þá g'átu, hvort tak-
ast muni að halda uppi siglingum við
nokkur lönd í Evrópu. — Sjálfsagt verð-
ur styrjöld nú háð með nokkuð öðrum
hætti en 1914—18 og þvi er ómögulegt
að vita fyrirfram, hvernig hún muni færa
út kvíarnar.
Sjómennirnir eru okkar hermenn og
hið óendanlega haf er þeirra vígvöllur.
í heimsstyrjöldinni reyndi sérslaklega á
víkingslund, þor og traust sjómannanna
okkar og svo mun enn fara, ef strið hrýst
út. Þess verður því að vænta, að þegar
svo syrtir í álinn, eins og nú virðist gera,
að örvggi þeirra sé aukið sem frekast
má og að svo sé gerl við þá, að það sé
samboðið því hættulega starfi sem þeir
inna af hendi.
Dragnótaveiðin
hefir glæðsl i þessum mánuði, einkanlega
fyrir Vestfjörðum. Hafa bátar þar fengið 70
—90 körfur af stórum kola eftir 3—4 daga
útivist. A Breiðafirði hefir kolaaflinn einnig
glæðst, en þó ekki að sama skapi og vestra.
—- Nýtt frystihús í Ólafsvík tók til starfa 30.
ágúst.
Varhugaverðar
styrkveitingar.
Þegar mest var um það rætt hér siðastl.
vetur, á livern hátt heppilegast væri að
greiða götu sjávarútvegsins, voru uppi
ýmsar tillögur og meðal annars var ein
á þá leið að hjálpa honum með heinum
stvrkjum, svo sem útflutningsverðlaun-
um o. f 1., eitthvað í svi])aða átt og tíðk-
ast hefir lijá Norðmönnum undanfarin
ár. Þessi tillaga fékk revndar ekki þann
byr, að liún kæmi til greina við úrslit
málsins. Ef litið er á reynslu Norðmanna
í þessum efnum, þá þurfum við tæplega
að syrgja það, að styrkjaleiðin skyldi
ekki valin til viðreisnar sjávarútvegin-
um. — Frá heilbrigðu sjónarmiði er lítt
ákjósanlegt að stunda atvinnurekstur til
langframa, sem verður að lifa á beinum
eða óheinum styrkjum, jafnvel þó að
aðrir atvinnuvegir séu fvrir hendi, er
heri sig svo vel, að þeir geti eitthvað
látið af mörkum. Ef vel ætti að vera,
ætti ekki að stunda aðra atvinnuvegi en
þá, sem slaðið gætu undir sér. Væri alls-
staðar þannig farið, mundu viðskipti
þjóða á milli greiðari en nú eru og með
nokkuð öðrum liætti. En því miður er
i öllum löndum heims nokkur vottur
þess, að stundaðir séu atvinnuvegir, er
verða að njóta meiri eða minni styrks.
F.f borin er saman aðstaða Islendinga
og Norðmanna til að styrkja sjávarút-
veginn, her mikið á milli. Hjá Islend-
ingum er sjávarútvegurinn langveiga-
mesti atvinnuvegurinn og eru útfluttar
afurðir hans hvorki meira né minna en
rösldega % af heildarútflutningnum, og
þar af hefir saltfiskurinn verið stærsti
liðurinn til skamms tíma. Og þar sem
sjávarútvegurinn liefir styrkt alla aðra
atvinnuvegi landsmanna að meira eða