Ægir - 01.08.1939, Page 12

182
Æ G I R
minna leyti, þá er það augljóst að ekki
verður sótt lil þeirra styrktarfé til handa
sjávarútveginum. — Sjávarútvegur Norð-
manna er reyndar allmikill liður í al-
vinnulífi þeirra, en þó langl fx-á því að
sambærilegt sé við það sem hann er lijá
oss. Verðmæti saltfisksútflutnings Norð-
manna er aðeins örlítið hrot af lieildar-
útflutningi þeirra. Þeir hafa margvísleg-
an atvinnurekstur, er gelur styrkt útgerð-
ina, og það er gert svikalaust. — Það
sem af er þessu ári uemur beinn styrkur
Norðnxanna til saltfiskframleiðslunnar
nálægt 15 milljónum króna og enn verð-
ur að hæta við liárri fjárhæð, ef gjalda
á styrk á alia ársfranxleiðsluna. Styrkur-
inn kemur þannig fram, að ríkið áhyrgist
lágmarksverð á fiskinum, og er nxeðlagið
talið nema um 5 aura pr. kg, eða það
greiðir útflutningsverðlaun á hvern verk-
aðaix fiskpakka (60 kg), er nema um
14 shillinga pr. pakka, eða kr. 18.90 ísl-
enzkar. Á þessu má marka út á livaða
braul Norðmenn eru konxnir. Þeir líla
sjálfir mjög dökkum augum á, hvernig
komið er fyrir jxeim í saltfisksölumálun-
um, eins og grein sú sýnir, er hér hirtist
í lauslegri þýðingu, en hún konx í Norges
Handels og Sjöfartstidende 12. ágúst
síðastl.: i '
„Ef við ferðumsl um norðvesturströnd
Noregs þessa dagana, sjáum við allslaðar
með stuttu millihili urmul af fiskstökk-
um á berum klöppununx. Ef við spyrjunx
fólkið, sem Iiefir umsjón með fiskinum,
hvernig standi á því að fiskurinn sé lát-
inn vera úti eftir að húið er að verka
hann, fáum við allsstaðar sanxa svarið:
Við höfum ekkert liúsrúm til að geyma
hann í. Öll kælihús og pakkhús eru full
og i víkum og vogum liggja skútur hlaðn-
ar fiski. Hjá okkur er saltfiskframleiðsl-
an allstaðar of mikil. Aldrei fvrr hafa
verið jafnmiklar fiskbirgðir í Noregi og
nú. Það eina sem er öðruvísi en það á að
vera, er að ekki fæst markaður fyrir fisk-
inn. Fiskhirgðirnar aukast dag frá degi,
ríkið tryggir og styrkir, það hjálpar fiski-
mönnunum xixeð að fá veiðarfæri, skip
og annað nauðsynlegt og selur lágmarks-
verð á fiskinn, sem ekki er í samræmi
við markaðsverð lians. Skriðan verður
ekki stöðvuð snögglega, fiskhirgðirnar
verða stærri og stærri og allt endar með
skelfingu. Þannig er hljóðið í ínönnum
þar norður frá.
Fyrir 3—4 árum voru greidd útflutn-
ingsverðlaun sem svöruðu lil 1—2 sliill-
ingum jxr. pakka, en nú eru þessi verð-
laun 13—14 sliillingar pr. pakka. Þannig
hefir þessi liður styrkjanna aukist gífui’-
lega á örskömnxum tíma. Beinlínis vegna
jxessa styrkjastuðnings eru uú svo miklar
saltfiskhirgðir í landinu, að vandséð er
hvernig Iiægt verður að ná í markað fvrir
þær. Birgðirnar eru nú taldar 70 þús.
smál. og ]xó sölur verði svipaðar og und-
anfarin ár, muixu birgðirnar um áramót
samt verða um 30 þús. snxál.
Skip, sem verið hafa á þorskveiðum á
fjarlægum miðuni, svo sem við Græn-
land, Svalbai'ða og víðar, hafa orðið að
hætla er þau hafa komið lieinx úr fyrstu
veiðiferðinni, vegna þess að engir liafa
viljað eða getað keypt af þeim fiskinn.
Það fé, sem fiskverkunarixxenn, fiski-
kaupmenn og hankar hafa haft, er nú
upp urið. Þeir fáu útgerðarmenn, sexxi
fé hafa, selja fiskinn gegix því að fá hann
greiddan eftir lnxlft ár. Þeir halda svo
áfram fiskveiðum, því að þeir vita að
ríkið áhvrgist lágnxarksverðið, þó að
verðfall verði á markaðnum.
Verði jafn ríkuleg veiði 1940 og nú, má
Ixúasl við miklum vandræðum, ef ekki
tekst að vinna nýja markaði. Reynist það
ógjörlegt, segir það sig sjálft að fiskveið-
arnar liljóta að slöðvasl fyrr eða síðar