Ægir - 01.01.1943, Blaðsíða 44

38
Æ G I R
ey og Flatey, sem eiga erfiðast ineð að
koma fiskinum nýjum frá sér, a‘ð söltun
fór fram. Annars staðar var saltfisk-
verkunin minni og víðast mjög smávægi-
leg.
Minnstur var saltfiskaflinn í Austfirfi-
ingafjórðungi. Nam liann alls um 116
smál., en var á fyrra ári um 724 smál.
(sbr. töflu XXII)..Eins og í hinum fjórð-
ungunum, voru hér margar veiðistöðv-
ar, ])ar sem ekki var saltaður einn uggi
fisks til útflutnings. Að Seyðisfirði und-
anteknum var öll saltfiskverkunin i
smærri og' afskekktari veiðistöðvunum,
])ar sem fiskkaupaskipin komu ekki
nema endrum og eins.
7. Niðursuða sjávarafurða.
Með fisksölusamningnum við Breta
árið 1941 var niðursuðuiðnaðinum snið-
inn mjög þröngur slakkur. Var ])á að-
eins samið um sölu á þeim hirgðum, sem
fyrir voru í landinu hinn 1. ág'. af þorsk-,
steinl)íts- og reyktum síldarflökum,
þorskhrognum fiskbollum, svo og þorsk-
og' ýsuflök, sem soðin yrðu niður i
þær umbúðir, sem til voru í landinu,
er samningurinn var gerður. Það, sem
framleitt var umfram þetta, varð því að
selja á öðrum mörkuðum, og komu þá
Randaríkin fvrst og fremst til greina.
Þegar samningarnir voru gerðir við
Bandaríkin um sölu á sjávarafurðum til
Bretlands, var samið um verð á þorsk-
og ýsuflökum, en um ákveðið magn var
ekki samið að þessu sinni.
En ekkert mun hafa verið selt lil Bret-
lands af niðursoðnu fiskmeti, samkv.
hinum nýja samningi.
Ilafa því niðursuðuverksmiðjurnar
aðallega orðið að treysta á sölu innan-
lands og' svo markaðinn i Bandaríkjun-
um. Mun meiri hlnti framleiðslunnar
liafa verið seldur á innlendum markaði.
Iiinar stærri niðursuðuverksmiðjur
voru allar starfræktar meiri eða minni
hluta úr árinu, og sumar allt árið.
Aðalfisktegundirnar, sem soðnar voru
niður eða lagðar í dósir, voru þorskur
og' ýsa, sem nolaðar eru til framleiðslu
á fiskbollum, og svo síld, sem tilreidd
er á ýmsan liátt. Auk þess var soðið nið-
ur allmikið af þorskhrognum.
Um magn þess hráefnis, sem notað var
til niðursuðu og framleiðsluna úr því,
eru ekki fyrir hcndi svo nægilega örugg-
ar heimildir að unnt sé að byggja á þeim,
og verður því sleppt að greina frá því að
])essu sinni.
8, Sala og’ útflutning'ur
sjávarafurða.
A árinu 1941 voru í fvrsta skipti gerðir
samningar um sölu á allri fiskfram-
leiðslu landsmanna, til eins árs í senn.
Gilti sá samningur til júníloka 1942. Voru
samningar þessir gerðir við Breta. Hafa
þeir verið ræddir svo ýtarlega, bæði hér
í blaðinu og' víða annars staðar, að það
er ástæðulaust að fara nánar út í þá að
þessu sinni. A árinu 1942 voru svo gerðir
nýir samningar um sölu á sjávarafurð-
um. Voru þeir í ýmsu svipaðir hinum
fvrri, en þó enn víðtækari. Gilda þeir
sömuleiðis til eins árs, eða til júníloka
1943. Sú meginbreyting varð við liina
síðari samninga, að nú var samið við
Bandarikin, en áður höfðu Bretar verið
samningsaðili. Afurðirnar fóru að vísu,
eftir sem áður, að mestu til Bretlands,
en greiðslur fvrir þær fengust í Banda-
ríkjadollurum, og' fengu Bretar afurð-
irnar á grundvelli láns- og leigulaganna.
Var það vitanlega mjög mikils um vert
að fá greiðslu fyrir afurðirnar í dollur-
um, þar sem innflutningur til landsins