Ægir - 01.10.1971, Blaðsíða 18

272
Æ GIR
að Hrollaugseyjum, en það svæði var ekki
kannað í fyrra. Vegna íss reyndist ekki
unnt að kanna norðurmörk útbreiðslu-
svæðis karfans, en aðalmagnið reyndist
vera í atlantiskum sjó. Lítið sem ekkert
var af karfaseiðum þar, sem komizt varð
norður í hinn kalda Austur-Grænlands-
straum. Útbreiðsla og magn karfaseiðanna
á því svæði sem kannað var er sýnt á 6.
mynd. Víðáttumikið svæði með mikið af
karfaseiðum (100—200 þúsund seiði í 1
sjómílu togi) er suðvestur frá Reykjanesi
og VNV af Vestfjörðum, en minna af þeim
til norðurs og austurs þaðan.
Mikið magn karfaseiða var einnig í
Grænlandshafi allt vestur undir græn-
lenzka landgrunnið, enda þótt það sé ekki
sýnt nema að nokkru á 6. mynd.
Með tilliti til lóðninga, víðáttu út-
breiðslusvæðisins og afla virðist 1971-ár-
gangur karfans allsterkur.
Kolmunni
Kolmunnaseiði veiddust aðallega sunn-
an og suðaustan Islands. Mest var af þeim
um 64°10' n.br., 13°06' v.l. 2500 seiði á 1
sjómílu togi, en annars staðar minna. Þá
varð vart við fullorðinn kolmunna austur
frá Langanesi og við Suðausturland og
stórar torfur á miklu dýpi (300—400 m)
fundust um 120 sjómílur vestur af Garð-
skaga.
Steinbítur
Steinbítsseiði fengust af og til úti fyrir
Norður- og Norðvesturlandi. Langmest
fékkst af steinbít á Húnaflóa og í heild var
nú allmiklu meira um hann en í fyrra.
G. mynd. Magn og útbreiðslusvæði karfaseiða í júlí-ágúst 1971.