Ægir - 15.02.1977, Blaðsíða 16

en árið áður eða brúttó (án tapa) 57.57%.
Vítamíninnihaldið var svipað eða 900-1000
einingar A-vítamín í grammi.
Er athyglisvert að verulega meira vítamín
var í Vestmannaeyjum þar sem lýsið stóðst
yfir 2000 einingar A í grammi.
Lýsisherslan var rekin á svipaðan hátt og
undanfarin ár. Lítið er nú orðið notað af
þorskalýsi til herslunnar en meir af loðnu-
og karfalýsi. Á árinu 1976 voru seld 733 tonn
til bökunar og smjörlíkisgerðar og er það
magn nokkuð yfir meðallag.
Vilhelm Þorsteinsson:
Útgerð stærri togaranna 1976
Það er eftir ákveð-
inni ósk ritstjóra
Ægis, að ég rita
þetta ágrip um út-
gerð og afkomu
mikils minni hluta
togaraflotans, en nú
eru togarar af
stærri gerð, þ. e. yf-
ir 500 brúttólestir,
aðeins 19 talsins,
þegar minni togarar
eru orðnir 50. En
það er gömul hefð,
að Formaður Félags
ísl. botnvörpuskipaeigenda riti slíkt ágrip,
hefð sem skapaðist, er allir íslenzkir togara-
eigendur voru meðlimir í félaginu. Fyrrver-
andi formaður F.I.B., Valdimar Indriðason,
gerði á sl. ári á þessum vettvangi grein fyrir
því hverjar ástæður liggja helzt til þess, að
eigendur hinna minni togara eiga ekki aðild
að F.Í.B.
Hinir stærri togarar eru nú 19 talsins, en
voru 22 í ársbyrjun 1976. Harðbak var lagt í
ársbyrjun 1976 og Júpiter um mitt ár. Þá var
hafizt handa um að breyta Víkingi í nótaskip.
Harðbakur var einn af yngri nýsköpunartog-
50 — Æ G I R
urunum, sem voru 1 upphafi 43 talsins, og sá
seinasti úr þeim fríða flota, sem veiðar stund-
aði. Nú eru eftir aðeins 2 síðutogarar, Maí
og Þormóður goði, og ríkir mikil óvissa um
framtíð þeirra sem hefðbundinna togskipa,
ekki sízt vegna þess að þeir njóta nú einskis
opinbers rekstrarstuðnings, nema e.t.v. bóta úr
Aflatrvggingasjóði og sitja eigendur þeirra í
því efni við sama borð og aðrir útgerðarmenn.
Skuttogararnir eru 17 að tölu að meðtöldum
Sólbak, sem frá upphafi hefir verið í hópi
skipa meðlima F.I.B. eins og önnur skip Út-
gerðarfélags Akureyringa h.f.
Rekstrarvandamál stærri togaranna hafa
verið mikil sem fyrr, enda hefir svo verið um
flestar megingreinar útgerðarinnar hin síðari
ár, þótt vandamál hinna stærri togara í heild
hafi áreiðanlega verið hvað mest. Býr þar
enn að miklum byrjunarörðugleikum hjá
mörgum skipanna vegna bilana og þar með
mikiilar skuldasöfnunar strax í upphafi, auk
þriggja verkfalla, 1971, 1973 og 1975, sem
öll stóðu að vetri til, þegar vænta má góðra
aflabragða. Vandi einstakra útgerða virðist
vera mjög mismikill og virðist það eiga ræt-
ur að rekja m.a. til þess, að aflamagnsmunur
er óvenjulega mikill, talsvert meiri en var
fyrr á árum.
Launahækkanir, sem samið var um í lok
verkfallsins 1975, voru mjög miklar, meiri
en togaraútgerðin gat í raun risið undir, ein-
mitt er hún var um það bil að komast yfir
fyrrgreinda byrjunarörðugleika. Þetta er þó
ekki sagt til að mikla kjör fiskimanna, en
sem betur fer er nú svo komið, að laun þeirra,
þ.e. háseta, eru orðin talsvert hærri en iðn-
aðarmanna og um hálfu hærri en landverka-
manna svo sem vera ber vegna erfiora og
áhættusamra starfa og langvarandi fjarvista
þeirra frá heimilum sínum.
Vegna þessarar stöðu ákvað ríkisstjórnin
að hlaupa undir bagga með nokkrum fjár-
framlögum, en mest munaði þó um, að ákveð-
ið var að lengja greiðslutíma stofnlána af
skipunum og minnkaði greiðslubyrðin þar
með um %. Þessar ráðstafanir eiga að leiða
til þess, að fram til 15. maí 1977 a.m.k. verði
greiðslustaða togaranna í heild í jafnvægi-
En meðan ekki verður lengra komizt, er aug-
ljóst að engir möguleikar eru fyrir eigendur
a.m.k. þeirra skipa, sem hafa afkomu í með-
allagi eða lakari, að standa straum af þeirri
skuldasöfnun, sem átt hafði sér stað áður en
J