Dýraverndarinn - 01.11.1959, Blaðsíða 3

reiknaðist svo til, að þetta hefði sparað mér einn
þriðja fóðurs eða meira. Þetta varð til þess, að
lömbin tóku strax fóðri, fóru strax að leika sér
og hornin á þeim að vaxa, og fátt er yndislegra
að sjá og umgangast en vel sæla gemlinga.
Þegar ég byrjaði að hýsa lömbin svona strax
að haustinu, hafði nágranni minn, Ingvar Gríms-
son, bóndi í Laugardalshólum, gert þetta í nokkur
ár og farnazt prýðilega. Stundum gaf hann þeim
ekkert, þegar þau voru búin að læra átið, en víst
er líka mikils virði, að þau læri það strax. Ingvari
átti ég það að þakka að ég byrjaði á þessu, en
hann var kunnur að því að fara vel með allar
skepnur og hafa af þeim flestum betri not.
Hitt atriðið, sem ég minntist á — að flokka
féð vandlega í húsin — er ekki síður nauðsynlegt.
Áður fyrr völdu allir sómasamlegir bændur fé í
hús eftir vænleik þess. Þetta var hægur vandi þá
vegna smáu fjárhúsanna, en nú byggja allir stór
hús og hafa sem flest fé saman. Þetta hefur þann
kost, að gegningar eru þægilegri, og auðveldara
er að byggja stórar hlöður og setja í þær súg-
þurrkun, en á þessu er sá ókostur, að verra er að
nýta haga landsins og að mismuna fénu. Sérstak-
lega þurfa veturgamlar gimbrar að vera sér og fá
hetra fóður á öðrum vetri, og svo þær ær, sem
alltaf eiga tvö lömb. Þær eiga enga samstöðu með
einlembdu ánum, enda sæmir sízt að níðast á þess-
um úrvalsskepnum, sem mestum arði skila, og
láta þær verða fyrir vanfóðruninni.
Þessi tvö atriði vil ég biðja bændur að athuga
vel, því að ég vona, að þau svíki engan . . .
Fallegt er stóðið í Vatnsdalsrétt, þegar það
kemur af fjalli, og gaman væri að eiga það jafn-
fallegt í fardögum. Svo ætti það að vera, en hvort
það er, veit ég ekki.
En um fram allt má ekki lengur setja fleira á
vetur en svo, að nægilegt fóður sé ætlað hverri
skepnu, því að fóðurskortur hefur í för með sér
óbætanlegan skaða, hneisu og vanlíðan.
Laugarvatni, 12. október 1959.
Höfundur þessarar greinar er kominn yfir áttrætt, en
styrkri hendi er hún skrifuð, og hún sýnir glögglega, að
áhuga hins merka bónda og dýravinar á sóma stéttar sinn-
ar og líðan dýranna hefur ellin ekki náð að lama. Dýra-
verndarinn þakkar honum þessa grein og annað, sem hann
hefur skrifað í þágu dýraverndar — og óskar honum allra
heilla. — Ritstj.
VITNISBURÐUR,
SEM EKKI VERÐUR
RENGDUR
I ERINDI því sem Sigurður E. Hlíðar, fyrrum
yfirdýralæknir, flutti á fyrsta ársþingi Sambands
íslenzkra dýraverndunarfélaga, ræddi hann meðal
annars um hreindýrastofninn íslenzka. Hann hélt
því fram, að mjög væri æskilegt að athuga nánar,
hvort ekki væri vert að veiða hreindýr lifandi og
láta þau nema hér ný lönd. Nefndi hann til dæmis
afrétt Borgfirðinga. Ritstjóri Dýraverndarans vill
bæta því við, að honum virtist ekki í sumar, þegar
hann fór Kjalveg norður í Húnavatnssýslu, að svo
væri sett á afréttarlönd inn af Austur-Húnavatns-
sýslu og Skagafirði, að ekki gæti komið til mála
að þau þyldu allstóra hreindýrahjörð. Þá væri og
rétt að athuga, hvort skilyrði séu fyrir hreindýr
á hinu eydda svæði Sléttu- og Grunnavíkurhreppa
í Norður-ísafjarðarsýslu.
Því var haldið fram í síðasta tölublaði Dýra-
verndarans, að þrátt fyrir góðan vilja Mennta-
málaráðuneytisins og setta reglugerð, mundi fækk-
un og aflífun hreindýra ekki vera í viðunandi
horfi, enda hefur ritstjórinn fengið um það mál
margar munnlegar umsagnir, þótt ekki hafi hon-
um tekizt að fá þær staðfestar svo rækilega, að
hann teldi rétt að birta þær í Dýraverndaranum.
En Sigurður E. Hlíðar vék þannig að þessum
málum í erindi sínu, að úr sker. Hann hefur á
hendi kjötskoðun hér syðra, og kvaðst hann hafa
skoðað marga tugi hreindýraskrokka. Þeir hafi
verið af dýrum á öllum aldri, allt frá gömlum
törfum og kúm til vorkálfa. Þá hafi og ekkert
verið um það að villast, að dýrin hafi ekki verið
aflífuð eins og til er ætlazt. Fleiri en einni kúlu
hafi verið skotið á mörg þeirra, og kúlur hæft
læri, kvið, hrygg og háls.
Þetta er vitnisburður, sem ekki verður rengdur
og þess vegna brýn nauðsyn úrbóta.
dýraverndarinn
67