Dýraverndarinn - 01.11.1959, Blaðsíða 11

minn lofaði að fara með hann, leita að tígrinum,
hefna konunnar og rakkans og forða þorpsbúum
frá frekari fórnum. Morguninn eftir hélt hann af
stað með Pétur og nokkra Indverja í för með
sér, og voru menn nú alls óragir og væntu spenn-
andi eltingarleiks, sem endaði vel.
Ég sat á handlegg móður minnar, þegar hún
stóð í dyrunum, veifaði veiðimönnunum og ósk-
aði þeim alls hins bezta, og faðir minn sneri sér
við í skógarjaðrinum og veifaði okkur.
Þó að móðir mín væri enginn heigull, var hún
dálítið smeyk, því að við vorum alein eftir í hús-
inu. Hún lokaði því vandlega öllum gluggum og
læsti dyrunum.
Húsið var tvær hæðir, og var verönd á fram-
hlið þess. Þegar inn í anddyrið kom, lá breiður
stigi upp á aðra hæð. Þar voru svalir, sem náðu
kringum allt húsið. Af þeim voru dyr inn í svefn-
herbergin. Húsið var frekar lágt og þakið flatt.
Af svölunum var stigi upp á þakið. Var því unnt
að komast af þakinu í allar vistarverur hússins.
Rétt hjá húshliðinni var geysihár timburstafli.
Ætlaði faðir minn að nota timbrið í útihús.
Þegar móðir mín var búin að loka gluggum
og dyrum, fór hún fram í eldhús að hugsa um mat-
inn. Ég stóð við dyrnar og horfði í gegnum rúðu
á stórt, fagurblátt fiðrildi, sem flögraði fram og
aftur uppi á svölunum.
Allt í einu heyrði ég eitthvað þungt hlunkast
á þakið, og sxðan barst að eyrum mér ýlfran og
undarlegt fótatak. Móðir mín stirðnaði af ótta,
þegar hún heyrði mig kalla:
,,Nei, sko, mamma, stóru, stóru kisuna, sem
er komin upp á svalirnar!“
Hún flýtti sér til mín, þreif mig í fangið, þaut
með mig inn í eldhúsið, opnaði stóra og sterklega
kistu, sem var galtóm, skreið ofan í hana með
mig í faðminum og lét hana aftur. En læsingin á
kistunni var þannig, að ef lokið var látið falla
alveg að skránni, læstist hún, og hún varð ekki
opnuð nema utan frá. Móðir mín óttaðist, að við
mundum kafna í kistunni, ef hún væri læst, og
þess vegna þorði hún ekki annað en hafa fingur
annarrar handar milli loksins og kistubrúnar-
innar.
Ég hágrét, því niðri í kistunni var niðamyrkur,
og ekki var þar rýmra en svo, að við komumst
þar með naumindum fyrir.
Brátt heyrðum við tígurinn lalla kringum kist-
una. Hann nusaði og fnæsti. Svo kom hann auga
á fingurgóma móður minnar og tók nú að reyna
að koma loppunni á milli loksins og kistubrúnar-
innar. Við fundum heitan anda villidýrsins leika
um okkur, en loppan mun hafa verið of stór, því
að tilraunin lánaðist ekki. Þá tók það að sleikja
finguraa á móður minni. Tungan var eins og rasp-
ur. Móðir mín fann, að hörundið flettist af og
blóð tók að streyma úr sárunum. En lokið náði
það langt fram af kistubrúninni, að tígurinn náði
ekki að beita tönnunum á fingurgómana.
Við skulfum og nötruðum, ég af hræðslu, og
móðir mxn bæði af ótta og sársauka. Ég æpti há-
stöfum, og tígurinn espaðist við blóðbragðið og
þá ekki síður við óhljóðin í mér. Hann öskraði svo
óskaplega, að húsið skalf og. nötraði. Það lá við,
að vesalings móðir mín félli í öngvit, en hún herti
sig upp. Ég hafði vafið handleggjunum um háls-
inn á henni og þrýsti mér að henni frávita af
skelfingu, og hjá henni varð allt annað að víkja
en umhyggjan fyrir mér.
En lengi getur vont versnað. Skyndilega vatt
txgurinn sér upp á kistulokið og þrýsti því með
öllum sínum þunga á særða fingur móður minnar.
Hún taldi nú alla von úti og rak upp kvala- og
skelfingarvein, sem bergmálaði um húsið. En þeg-
ar lát varð á kveinan hennar, barst nýtt hljóð að
eyrum okkar. Það var hundgá. — Pétur að gelta
á hlaðinu.
Tígurinn hafði heyrt geltið. Hann stökk ofan
af kistunni, stóð andartak grafkyrr, en hljóp síð-
an út í ganginn og hugðist forða sér.
En nú heyrðum við mannamál. Þar voru þeir
að koma, faðir minn og menn hans.
Tígrinum leizt ekki á blikuna. Hann vissi ekki,
hvað til bragðs skyldi taka. Hann þaut fram og
aftur, fór síðan út á svalirnar, æddi þar sitt á
hvað, en í hvoruga áttina nógu langt til að finna
stigann upp á þakið.
Við heyrðum, að kallað var úti fyrir. Síðan
kvað við skothvellur, og að eyrum okkar barst
ógnþrungið öskur. Mamma gat með erfiðismunum
opnað kistuna, en síðan leið yfir hana.
. . . Pétur hafði komizt á slóð tígursins og rakið
hana heim að húsinu. Faðir minn og menn hans
höfðu fylgt Pétri eftir og hraðað sér sem mest þeir
máttu, því að þeir óttukðust um líf okkar. Slóð-
DÝRAVERNDARINN
75