Dýraverndarinn - 01.10.1963, Blaðsíða 15

*^ncjótu ieóendurnlr
Skín 02 §ku22ar
Fuglarnir, sem lifa íengstum lífi sínu á Reykja-
víkurtjörn, eru fögtir og skemmtileg sjón. Þar
eru svanir og gæsir, og nokkrar tegundir af öndum
— en stokkendurnar í mjög miklum meirihluta.
Fjölmargt fólk fer á hverjum degi að Tjörninni
og virðir fyrir sér háttsemi fuglanna, og margir liafa
með sér brauð lil að gefa þeim. Algengustu gestirn-
ir við Tjörnina eru börnin, oft í fylgd með foreldr-
um sínum, en ósjaklan með afa gamla eða ömmu,
en líka koma Jtar börn, sem enginn fullorðinn fylg-
ir. Þau eru Jiá gjarnan tvö eða fleiri saman, systkini,
vinir eða vinkonur. En margt annarra Reykvíkinga
ráfar um tjarnarbakkana og nýtur fuglalífsins — og
])á ekki sízt aklraðir menn, senr hættir eru að sinna
sínum fyrri störfum.
Einn morgnn um daginn var ég Jrama lengi á
ferli. Þá var fámennt við Tjörnina. Ég hitti þar einn
aldraðan mann, sem var að gefa öndum og gæsum
brauð, sem hann hafði haft með sér. Ég tók hann
tali, og við ræddum um fuglalífið á Tjörninni, og
okkur kom nú heldur betur saman um það, að
mikið yndi væri að ]>ví að gefa gætur að háttsemi
fuglanna.
„Ég sé, að þú nýtur þess að fylgjast með háttum
þeirra,“ sagði ég.
„Ja-á,“ sagði hann og varð alltir eitt hýrubros.
„Hugsaðu þér hérna um daginn, — ég sá stokkandar-
steggja vera að kenna unga að snyrta sig.“
„Þess háttar hef ég aldrei séð,“ sagði ég.
„Ég hafði heldur ekki séð ]tað fyrr,“ sagði maður-
inn, „en það var nú hreint ekkert um að villast.
Stegginn stakk nefinu á einhvern ákveðinn stað og
föndraði við fjaðrirnar, og unginn liorfði á. Svo
hælti stegginn, og unginn hermdi það eftir, sem
hann hafði séð til hans. Og stegginn beið, ]>angað
til honum þótti nóg að gert, og þá stakk hann
nefinu á annan stað og snyrti og snyrti. Svo liætti
hann, og unginn byrjaði. Svona gekk þetta koll af
kolli. Og það var ekki vonzkan eða óþolinmæðin
hjá steggjanum — ónei!“
„Já,“ sagði ég, „það er gaman að hyggja að fugl-
unum hérna, og ég er ekki í vafa um, að börnin
búa að því yndi alla ævi, sem þau njóta hér við
Tjörnina.“
Ég gat ekki fengið af mér að minnast á við gamla
manninn það, sem mér var nú ofarlega í huga. Það
var frá því sagt í dagblöðunum:
Önd, sem hafði misst egg sín eða unga af ein-
hverjum ástæðum — kannski af mannavöldum, varð
svo sár og örg í skapi, að hún var sífellt að ráðast á
hina fuglana og sérstaklega unga og mæður. Hún
olli slíkri óró í andasamfélaginu, að loksins var það
lekið lil bragðs að girða hana af á litlu svæði. Þetta
var svipuð ráðstöfun eins og þegar einhver, sem
harmar hafa leikið grátt, eru látnir á taugahæli til
að jafna sig. En viti mennl Einn morguninn var
öndin dauð af misþyrmingum. Það leit svo út sem
hún liefði verið grýtt, þar sem hún var afkróuð og
gat ekki forðað sér. .. Hugsið ykkur, ungu lesendur
Dýraverndarans! Ég veit, að þið botnið hreint ekki
í þessu. Ég gæti jafnvel trúað því, að tár kæmu
frarn í augun á einhverjum ykkar, þegar þið hugsið
um öndina, sem sorgin hafði gert hálftruflaða, —
og svo koma einhverjir strákar og hafa það að leik
að kvelja úr henni lífið!
Þegar ég hugleiddi þetta, datt mér í liug annað
furðulegt og hörmulegt dæmi um níðingslega
grimrnd, í rauninni óskiljanlegt tiltæki. Fyrir
skömmu gerðist það, að tveir unglingar — annar
þeirra ekki Reykvíkingur, játuðu á sig að hafa liaft
sér það til gamans, — til gamct7is, að hleypa hænum út
f i
v%í$l
DÝRAVERNDARINN
63