Dýraverndarinn - 01.11.1973, Blaðsíða 20

Svanirnir hafa
sín eigin lög
Leið mín lá framhjá Loch More,
en þar höfðu margir menn nokkr-
um árum áður verið vottar að
einkennilegu atviki í lífi svan-
anna. Hópur svana settist eitt
kvöld á vatnið og héldu leiðar
sinnar morguninn eftir í odda-
flugi, allir nema ein hjón, sem
eftir urðu á vatninu. Þessir fugl-
ar eiga sama makann alla ævi og
karlfuglinn hafði auðsjáanlega
orðið eftir til að hjúkra konu
sinni, sem áhorfendur héldu að
væri annaðhvort særð eða veik,
af því að hann lét henni eftir
beztu beitilöndin á vatnsbökkun-
um. Eftir nokkra klukkutíma yf-
irgaf karlfuglinn maka sinn og
flaug burtu, en um kvöldið kom
allur hópurinn aftur. Morguninn
eftir flugu svanirnir enn á brott
og skildu hjónin eftir á vatninu
og í þetta sinn beið karlfuglinn
heilan sólarhring á vatninu, áður
en hann strauk aftur. Tvcim dög-
um síðar heyrðu allir í nágrenn-
inu hljómfagurt „klung klung“
uppi yfir sér og sáu grimmilega
árás fjölda svana á einn nokkuð
hátt uppi, og var hann neyddur
til að setjast á vatnið. f þetta
sinn var karlfuglinn svo hart leik-
inn og særður, að hann neyddist
til að vera kyrr hjá maka sínum,
þangað til þau voru bæði búin að
ná fullri heilsu.
(Or Hebridian Journey).
Snjótittlingurinn
Hann var svo fallegur fuglinn
sem fann eg á hjarninu í gær.
Með lamaða vængi, lokuð augu
og langar og stirðnaðar tær.
Eg bar hann strax inn í bæinn,
þar beið mín að lesa þá rún,
hvort að það leyndist nú lítið
líf, undir héluðum dún.
En auminginn litli var látinn,
það leyndi sér ekki, og þó.
Eg fann það var Guð, sem geymdi hann
í gleðinni og það var mér nóg.
Sólveig frá Niku.
20
DÝRAVERNDARINN