Dýraverndarinn - 01.11.1973, Síða 26

fannst eins og hann hefði fengið
löðrung sjálfur og skriðið inn í
skotið, þegar hundarnir lögðust
niður og létu hvern lemja sig sem
vildi, eða lögðu lúpulegir á flótta.
Kisa var aldrei lúpuleg. Hann
óskaði sér að vera svona sterkur
eins og hundarnir og geta bitið
■stóra fólkið, þá skyldi hann ekki
leggjast flatur eða fara í krókinn.
Hundarnir voru ennþá aumari en
hann; hann hætti alveg að hræð-
ast þá, barði þá, ef það datt í
hann og hálf fyrirleit að lokum
þessa leikbræður sína.
Auðvitað hugsaði Siggi litli
ekkert af þessu, þó að hér sé kveð-
ið svo að orði. Hann átti engin
orð til að hugsa með; hann heyrði
ekkert, ekki svo mkiið sem hús-
lestrasönginn eða hrossabrestinn,
en hann fann þetta allt og talaði
um þetta við sjálfan sig á sína
vísu, og um þverbak reið frá
þeim degi, sem honum varð það
alljóst, að fólkið skyldi hvað
annað líka með vörunum; hann
reyndi heilan dag að bera varirn-
ar til alla vega framan í fólkinu
til að skilja það, en eftirtekjan
varð sú ein, að það hló að tilburð-
um hans og ákafa.
Þetta varð til þess.að hann dró
sig algerlega frá börnunum; hann
langaði ekki einu sinni til að vera
með þeim: hann fór aleinn sinna
ferða, fann minna til olnboga-
skota en áður og grét nú örsjald-
an, þótt í hann væri slegið.
Þetta fann fólkið líka bráðum
og fór þá fyrir því eins og hund-
unum við kisu, að þegar Siggi
litli beit frá sér sem hann gat, og
Jét ósigrana sem minnst á sig fá,
þá varð meinbægnin minni hjá
hinum, átökin varlegri og högg-
in ekki rétt jafnhugsunarlaust.
Umskiptin urðu jafnvel svo
26
greinileg, að systkin hans fóru að
reyna til þess að fyrra bragði að
fá hann í leik sinn og fór Siggi
litli það stundum, og að því er
virtist, meira fyrir þau en sig.
Hann var kominn á fæturna af
hnjánum og það þakkarhann allt-
af kisu. Við sem höfum heyrn-
ina rekjum okkur víst mjög eftir
orðunum, en í auðnarþögn mál-
leysingjans eru athafnirnar eina
leiðsögnin.
Um þetta bil fór Siggi litli líka
að veita kúnum verulega eftir-
tekt; þær hafði hann þekkt lengi,
en kynntist þeim ekki að marki
fyrri en nú, að hann var orðinn
fastur aðstoðarmaður við fjós-
gjafirnar. En þar var svo dimmt
inni, að varla sást framan í nema
kúna á utasta básnum undir
gluggaborunni; og þau urðu fljótt
kunningjar; hún varð glöð þegar
hann kom, vildi láta hann tala
og gæla við sig, og sá eftir hon-
um þegar hann fór. En annars
varð hann ekki mikils vísari hjá
henni, því að mest að því, sem
hún sagði, voru tómar spurning-
ar. Ertu þá kominn? Ætlarðu að
klóra mér undir kverkinni? Á
bráðum að fara að gefa? og fleira
þess háttar. Annars lét hún sér
flest á sama standa og það var
leiðinlegast, að hún var eiginlega
aldrei kát og aldrei reið heldur.
Hún talaði þó hans mál og vildi
hafa ihann hjá sér, og það var
betra en ekkert og betra en menn-
irnir.
En svo kynntist Siggi litli
hrossunum, því að næsta vetur
gaf hann kvöldgjöfina í öll hest-
húsin aleinn og á eigin spýtur og
þá stækkaði vinahópurinn svo,
að um munaði. Hann hafði reynd-
ar Jitið til eins og eins við og við,
en nú urðu þetta allt kunningjar
hans. Og þeir voru svo afar ólík-
ir hinum kunningjunum. Kisa var
dui og varfærin, þótt hún væri
djörf, en aJltaf eintóm hugsun,
eintóm alvara. Hún gat setið ró-
Jeg eins og hún horfði ekki á neitt,
þótt hún gætti nákvæmlega að
hverju viðviki hundanna og hefði
aldrei augun af þeim. Allt var eins
og metið og vegið fyrirfram, sem
hún gerði.
Líkastir kisu voru reiðhestarn-
ir, athugulir, aJvarlegir og dálítið
tortryggir, og þá virti Siggi mest.
Minnst þótti honum koma tii
tryppanna og þau mat hann ekki
mikils fyrsta kastið. Þau hoppuðu
og flugust á, slógust og bitust aJ-
veg upp úr þurru, án þess hann
byggist nokkuð við eða gæti séð
það á þeim fyrri en rétt í sama
bili sem þau gerðu það. Folöld-
in voru mitt á milli. Þau hoppuðu
svolítið við og við og settu upp
rassinn, voru Jangtum vingjarn-
legri en tryppin og voru ekki
nærri því eins óþæg, þegar þau
voru rekin í vatnið.
Umgengnin við foiöJdin og
tryppin varð þó smám saman
þægileg og Jífgandi, þó að vin-
áttan yrði ekki svo innileg; þó
tóku öll vinsemd hans og Jitu hlýtt
til hans, og sögðu honum sitt
hvað, þó að í flaustri væri og
fJest smátt. Honum leið veJ þær
stundir, sem hann var hjá þeim,
varð léttari í skapi, gleymdi ein-
stæðingsskapnum og mótgerðun-
um við leiki þeirra og léttlyndi
og þótti vænt um þau öll.
Hann var oft í hesthúsunum
miklu lengur en hann þurfti, þeg-
ar hann þorði það, og lét þessa
vini sínan alla skemmta sér. Hann
klóraði þeim og klappaði, einkum
DÝRAVERNDARINN