Dýraverndarinn - 01.11.1973, Síða 28

var allur farinn að titra og tárin
voru farin að hrynja, áður en
hann stökk af stað og greip í hann
og svipuna. Það bar reyndar ekki
oft til, að í svo hart færi, en und-
an hverju höggi fann hann til,
sem hann sá, að hestur fékk.
Þegar Siggi var réttra 19 ára,
bar til lítið atvik, sem gerði dá-
lítinn krók á leið hans og breytti
ferðinni.
Þá um vorið var haldið brúð-
kaup elzta bróður hans. Brúður-
in hafði komið þangað stöku sinn-
um og hafði verið góð við hann
og gert honum gott, þegar enginn
sá, og því var honum innilega
hlýtt til hennar. Hann hafði nú
grunað, að bróðir hans og þessi
stúlka ætluðu að fara að verða
hjón, og undi hann því vel, að
bróðir hans færi í burtu, en hann
vildi ekki, að hann fengi þessa
stúlku. Það var þó ekki af því,
að hann hefði ástarhug á henni
sjálfur eða hugsaði sér að fá
hana. Það var öðru nær. Hann
hafði stundum hugsað sér að fara
upp á fjall og krækja ofan tunglið
með hrífu, til þess að geta skoðað
það dálítið betur, eða að safna
sér nógu miklu af lóufjöðrum í
vængi, en að fá sér stúlku og fara
að búa, hafði aldrei komið í nánd
við 'hans hugsanir.
Hann vildi aðeins ekki, að
þessi maður, sem honum var illa
við færi að búa með henni og eiga
heimili og fénað.
Þegar Sigurður sá þau nú sitja
saman á brúðarbekknum, settist
þetta allt svo að honum, að hann
gat ekki horft á veizludýrðina og
gekk frá tjaldbúðinni.
Þar að boðinu var frændkona
Sigga, föðursystir hans, efnakona
28
úr næstu sýslu. Þegar upp var
staðið frá borðum, reikaði hún
sinna erinda þangað sem tvö
lambhús stóðu saman úti við
túngarðinn. Varð henni litið þar
út fyrir ofan í djúpa lág eða hvilft
fyrir utan, og varð dálitið kyn-
lega við, því að þar sá hún full-
orðinn karlmann standa upp að
einum hestinum ,leggja armana
yfir makkann og grúfa andlitið
ofan í faxið. Þegar hún gætti
nánar að, þekkti hún þar frænda
sinn mállausa. Hún horfði á þetta
stundarkorn, en maður og hestur
stóðu þar svo kyrrir, eins og þeir
væru úr steini. Loks gekk hún
niður á lágina og klappaði létt á
öxl frænda síns. Hann kipptist
dálítið við og leit til hennar.
Hann var allur þrútinn af gráti
og augun, þessi stóru bláu, voru
full af tárum, en hann leit á hana
aðeins í svip, sleppti tökum á
hestinum, rétti henni brennheita
höndina og kvakaði eitthvað, og
gekk svo ihægt burt eftir láginni.
Nú tók hún eftir því, að hestur-
inn var Styggi-Jarpur og ætlaði
að klappa honum, en Jarpur var
ekki upp á það kominn og fór á
harða skeiði á eftir Sigurði.
Frænka Sigurðar horfði á eftir
þeim; henni fannst hún sjá þar
langan sorgarferil, þegar hún sá
þennan gáfulega og gervilega pilt
flýja til hestsins á þessum degi til
að gráta. Þangað var flúið með
tilfinningarnar, sennilega ríkar og
viðkvæmar, undan mannafótun-
um. Dýrið steig ekki ofan á
þær.
Áður en frænka Sigurðar fór
af stað morguninn eftir, samdist
það með þeim föður hans og
henni, að Siggi færi til náms
austur á land til prestsins, sem
farinn væri að kenna þar mál-
leysingjum, svo að Sigurður yrði
staðfestur. Faðir hans hafði
reynda rekki verið svo mjög á-
fram um það ferðalag til að
byrja með. Þá var það ekki orðin
skylda, og Sigurður leit út fyrir
að vera einhver þarfasti maður
á heimilinu, hinn liðlegasti til
hvers sem var og bráðfaagur á tré
og járn, svo að sveitungarnir og
kunningjarnir höfðu lítið minnzt
á það up á síðkastið, hvílík mæða
það væri að eiga slíkan aumingja.
Hitt var ekki ósennilegt, að þeir
sæi, hvers virði það var að eiga
verkin hans og hafa hann áfram
heldur kaupléttan. En systir hans
bauð að kosta Sigga að öUu og
það tók af skarið. Boðið þáði
bróðir hennar reyndar ekki, það
gat hann ekki, en endir málsins
varð sá, að Sigurður litli fór aust-
ur til náms þá um haustið.
Veran þar eystra mun hafa
verið viðburðafá og þó hafa ver-
ið breyting mjög tii batnaðar,
því að alltaf var Sigurði hlýtt til
séra Páls kennara síns og lagt
hafði hann að Sigurði að vera
hjá sér áfram.
Sigurður kom heim aftur vel
læs og skrifandi og með ferming-
arvottorð sitt „upp á vasann“.
Hann var nú léttari miklu og lík-
ast því, sem hann hefði verið í
álögum og einhver hefði tekið
haminn og brennt hann.
Vinátta Sigurðar við forn-
kunningjana kólnaði ekki þó að
skiptin við mennina yrðu nánari.
Hann gekk einsamall þegar fyrsta
kvöldið út á bakkana til þess að
heilsa upp á hestana, og var þar
góða stund og var glaður eins og
barn þegar hann kom heim og
var að segja frá því með krítar-
mola sínum, að Jarpur hefði
„munað allt“, og gengið með sér
DÝRAVERNDARINN