Dýraverndarinn - 01.10.1975, Blaðsíða 5

brugðizt skyldu sinni sem verk-
stjóri, hér ekki síður en annars
staðar fylgir vandi vegsemd hverri.
Göngur og réttir hafa verið og
eru enn einhver mesta hátíð árs-
tns, tilhlökkunarefni ungra og ald-
•nna í margar vikur ef ekki mán-
uði. Það er stutt í bóndann í okkur
ur öllum sem betur fer. En einmitt
þessir dagar finnast mér gefa til-
efni til þess að staldrað sé við og
hver og einn aðgæti hvernig hann
eða hún gengur þar að verki. Fæstir
þeir sem uppaldir eru í sveit eru
svo með öllu óliðtækir að þeir hafi
ekki einhverntíma verið notaðir í
smalamennsku og a. m. k. reynt að
gera gagn. En það vekur mér alltaf
jafn mikla furðu hvílíkur berserks-
gangur rennur á suma þegar smala
skal fé. Rólyndir menn og hófsam-
•r, jafnvel komnir á efri ár, um-
hverfast í skjótri svipan og verða
einna líkastir gjósandi eldfjalli,
spúandi orgum og fyrirskipunum í
ullar áttir, svo hömlulaust og óvit-
urlega að engum dettur í hug að
taka nokkuð mark þar á. Einu á-
hrifin af þessum fyrirgangi verður
ringulreið og hræðsla hjá fénu og
leiðinlegur, stundum því sem næst
°mannúðlegur svipur yfir athöfn-
mni allri. Ég hef stundum séð
dauðþreytt fé rekið af ótrúlegum
þjösnahætti, einmitt þegar styttast
fer í réttina, göturnar þrengjast og
gaddavírsgirðingar til beggja hliða,
mamman búin að týna lambinu og
lambið mömmunni og skepnan
skelfd og þyrst. Menn berjast þá
um og siga illa siðuðum hundum,
hundbeita lömb sem stokkið hafa
ut úr hópnum og hefðu komið í
safnið aftur ef þau hefðu fengið
tima til að átta sig. Menn aka
jafnvel í bílum á eftir safninu og
láta dólgslega. Allir hljóta að sjá,
að það er þó ekki jafn leikur. Séu
dýraverndarinn
menn með þessu að fá útrás fyrir
sínar neikvæðu hvatir og stjórn-
semi sem mennirnir hafa ekki vilj-
að hlíta, finnst mér þetta ekki rétti
vettvangurinn. Ég býst þó frekar
við að hér sé um hugsunarleysi að
ræða, við gerum svo margt að vana
sem betur væri látið ógert, við
beitum svo oft óréttlæti gagnvart
málleysingjunum sem við umgöng-
umst, vegna þess að við höfum
aldrei reynt að setja okkur í þeirra
spor.
Þegar í réttina er komið sést allt
of oft of mikið af ónytjungum sem
tefja fyrir og sýna skepnunum
ruddaskap. Það er yfrið nóg fyrir
kindurnar að vera sviptar frelsi
sínu og öryggi, vera svangar og
þyrstar, kannski meiddar, þó ekki
sé verið að óþörfu að tef ja það verk
sem vinna þarf, þ. e. að draga sund-
ur féð og koma því í haga. Börn,
og í mörgum tilfellum kvenfólk, -
þetta verður að segjast þó á kvenna-
ári sé - hafa í mörgum tilfellum
ekkert í fjárdrátt að gera, þótt fíl-
elfdir karlmenn sýni því miður
einnig stundum handtök í þessu
starfi, sem eru þeim til lítils sóma.
Það er að mínum dómi ómannúð-
legt að veltast um í réttum með
handapati og stympingum, þeir
einir sem ganga að drættinum sem
heiðarlegri vinnu og í fullri vin-
semd við kindurnar hafa þangað
erindi, hinir ættu að halda sig við
áhorfendahlutverkið við réttarvegg-
inn.
Dýravernd gagnvart nytjaskepn-
um miðar allt of oft að því einu
að vernda okkar eigin hag. Kind
verður að fá góða haustbeit svo
dilkarnir tapi ekki vigt, varast ber
þjösnaskap í návígi sem leiðir af
sér bláan og marinn skrokk sem þá
fellur í lægri gæðaflokk. Það eru
skiptar skoðanir á því hvernig
dýravernd eigi að framfylgja. Rök
eins og þau að mannleg tilfinn-
ingasemi sé dýrunum ekki ætíð
fyrir beztu,u kunna að vera rétt í
einhverjum tilfellum. En húsdýrin,
sem við höfum tekið algerlega í
okkar þjónustu og aðlagað okkar
þörfum á margan hátt, tel ég ský-
lausa skyldu okkar að umgangast
mannúðlega. Það hlítur að takast
bezt með því, að við kynnum okk-
ur þarfir þeirra og eðli.
Þuriður Baldursdóttir.