Dýraverndarinn - 01.10.1975, Blaðsíða 18

Úr blöðum minninganna
„Nú andar suðrið sæla vindum
þýðum". Þannig hefst hið hug-
ljúfa kvæði Jónasar Hallgrímsson-
ar, sem hann nefnir: „Ég bið að
heilsa", og sem raunverulega er
ástaróður til íslenska vorsins. Allir
kannast við áframhaldið og þá
orðalist, sem þar er í letur færð.
„Vorboðinn ljúfi", þrösturinn, „fer
með fjaðrabliki háa vegaleysu í
sumardal að kveða kvæðin sín".
Það leynir sér ekki, að íslenska
vorið orkar á vitund skáldsins með
seiðmögnuðum mætti og að hug-
urinn dvelur við fósturjörðina,
handan við voldugt haf, en kvæð-
ið er ort erlendis, eins og kunnugt
er.
Hið fræga skáld, Jónas Hall-
grímsson, er engin undantekning í
þessum efnum. Allir þeir, sem upp
eru aldir í dreifbýlinu, við barm
jarðar, fjarri skarkala kaupstað-
anna, minnast vorsins með hlýhug
fékk mér gott í gopuna, eru orðin
of lítil fyrir mig, æ já, það er nú
ekki gott.
Hér koma stundum aðrir menn
en konurnar mínar, þeir vilja sum-
ir taka mig, það finnst mér ekki
gott og yfirleitt finnst mér þeir
allir tortryggilegir og ekki einu
sinni skemmtilegir.
Annars eru bæði konurnar og
allt fólk afar merkilegt. Það skiptir
til dæmis um ullina að vild sinni
og er alla vega á litinn, stundum
rautt í gær, grænt í dag. Og svo
hvernig það fer með lappirnar á
18
og tregablöndnum söknuði jafn-
skjótt og atvikin haga því svo, að
þess verður eigi lengur notið. Og
hvert sem leiðin kann að liggja
hin síðari æviár, dvínar vorljómi
æsku- og unglingsáranna treglega
og í vitund allra unnenda frjálsrar
náttúru ómar niður hvítra fossa og
söngur lífsglaðra fugla til æviloka.
Þegar ég hvarfla huganum aftur
í tímann og minnist löngu liðinna
vordaga frá uppvaxtarárum mínum
og ýmissa atvika þeim tengda,
kemur mér eitt þeirra ósjaldan í
huga og hefur dregist stórum leng-
ur en skyldi að bjarga því frá
gleymsku.
Ég átti þá heima á Helgastöðum
í Biskupstungum og var að huga
að lambám, því að sauðburður stóð
yfir og var raunar skammt á veg
kominn.
Svo hagar þarna til, að snar-
brattar hlíðar Vörðufells rísa upp
sér, það er ómögulegt annað
stundum en halda, að það sé að
missa af sér fæturna, en svo koma
þá báðir fætur innan úr hinum fót-
unum og þeim muni ekki meira
um að missa fæturna (þær ytri)
en ég ullina. Nú aldrei ganga þeir
á framfótunum, en gera allt mögu-
legt og ómögulegt með þeim, sem
ég mundi nú frekar brúka gopuna
til, ef mér væri þá mögulegt að
gera það. Meira um það og fleira
seinna, langi ykkur að heyra meira
frá mér.
Einn heirnalningur.
frá bænum. Á einum stað skagar
mikill og breiður hryggur út úr
fjallshlíðinni, ofan frá hamrabelt-
um niður í rætur fjallsins. Hann
nefnist Stóratorfa. En því nefni ég
risa-„torfu" þessa, að hún kemur
hér mjög við sögu.
Varla var ég fyrr kominn upp
fyrir túngirðinguna að þessu sinni,
en ég heyrði, að ein ærin jarmaði
ákaflega uppi í nefndri Stórutorfu.
Og svo að segja samstundis kom
hún hlaupandi niður fjallshlíðina
og nam eigi staðar fyrr en ör-
skammt frá mér. Horfði hún svo á
mig bænaraugum og jarmaði sem
mest hún mátti. Mér þótti háttalag
hennar næsta kynlegt og gekk því
nær henni. Sneri hún þá samstund-
is til baka og þræddi sína fyrri
slóð, en stansaði þó öðru hverju og
leit til mín jarmandi. En jafnskjótt
og hún sá, að ég fylgdi henni eftir,
virtist hún ánægð og hraðaði för
sinni upp fjallshlíðina.
Ofarlega í Stórutorfu nam hún
staðar, leit niður fyrir sig og svo til
mín og jarmaði sem fyrr. - Sá
grunur minn, að lambið hennar
væri í háska statt og að hún hafi
beinlínis sótt mig til þess að bjarga
því, var nú orðinn að vissu. Það
kom mér því ekki á óvart, að sjá
þarna dimma holu, ægilega dauða-
gildru fyrir lítið lamb.
Sem betur fór, reyndist holan
eigi vera dýpri en svo, að ég náði
til botns í henni, en naumlega þó.
Og þarna, niðri í hrollvekjandi
myrkrinu, var, sem vænta mátti,
bráðlifandi lamb, sem ég hóf að
sjálfsögðu þegar upp í dagsbirt-
una. Varð móðirin þá harla fegin
og fagnaði afkvæmi sínu mjög
innilega. - Hún hafði sjálf bjargað
því frá kvalarfullum dauða.
Eyþór Erlendsson.
dýraverndarinn