Dýraverndarinn - 01.10.1975, Blaðsíða 9

Grásokkaminning
FöSurfaðir undirritaSs, Jónatan
DavíSsson bóndi á Reykjum í
Fnjóskadal, átti grásokkóttan reiS-
hest, mestu metfjörskepnu. Þegar
hann var felldur, baS Jónatan ná-
granna sinn, Jón Jónsson í Sel-
landi, að kveða eftirmæli um klár-
tnn. Það gerði Jón, svo sem hér
getur að líta.
Jón í Sellandi var kunnur hag-
yrðingur á sinni tíð. Þuríður kona
Jóns mun hafa verið af Hvassa-
fellsætt í Eyjafirði. Sonur hennar,
fyrir hjónaband, var Sigurður Stef-
ánsson, Ólafssonar, Stefánssonar á
Anastöðum. Sigurður var móður-
faðir undirritaðs. Sig. Draumland.
Uljóð mér bei'ði Hrungnis eiða
lunda
ineðan þyl og fréttir frí
°S fœri skil á máli því.
Elli lúður á hels knúður veginn
skeifnalómur skarþur rann,
skuldar dómi hlýddi hann.
Þótti cetíð eftirlœti manna,
fágaður prýði fegurðar
fyrr á tíðum hann því var.
Átti þann og einnig vann með fara
best óveikan beislasvan
bóndi á Reykjum Jónatan.
Sverðameiður sinn til reiðar áður
tíðum hafði trausta þann
týgjum vafða léttfetann.
Gœddur þrótti grásokkóttur jórinn
vel sig bar í fákaflokk
Fjöginjar á breiðum skrokk.
Svcesinn var oft samreiðar á
fundurn,
hans og undir hófurn því
Hnikars dundi beðju í.
Góða sþretti, geysi léttur háði,
nöðrusanda njót með knár
nasir þandi, hvessti brár.
Mélin gnúði, mélaprúði hérinn,
teygði skrokk og fcetur frár,
faxalokkur bœrðist grár.
Manns að bringu makkinn hringa
gjörði,
gceðings hreinum gangi á,
götusteinum þeytti frá.
Ei var ragur ævidaga sína,
sviptur grandi söðlaknör
sívakandi hafði gjör.
Sér því kvikur síst við hika náði
yfir vaða iðu straums
orkuhraður valur taums.
Eins að synda ávann myndarlega
faxaraumur frægð búinn
föllin strauma kraftaukin.
Svona var hann, svona bar hann
hreysti.
Hvar má finna Fróns um rann
faxa linna betri en hann?
hrasað aftur á bak út í gröfina og
stungist á bólakaf í vatnið.
Þá gat ég ekki stillt mig og fór
að hlæja, en það hefði ég þó ekki
att að gera ,því að svo var mikil
thðurlæging míns góða vinar,
SP°ra, að mér er það ógleyman-
legt- Þarna skreiddist hann skinn-
Votur upp úr vatninu, leit hvorki
v*ð mér né sigurvegaranum, rak
D*RAVERNDARINN
ekki upp eitt einasta bofs, en hrað-
aði sér heim til bæjar.
Hrútlingarnir hennar Kempu
færðu sig nú nær móður sinni, sem
gekk á móti þeim og hristi haus-
inn, sem var enn löðrandi af froð-
unni úr hundskjaftinum. Svo lötr-
aði þrenningin af stað fram af
brekkunni niður í Ausu'" og ég
hafði ekki geð í mér til að skipta
mér af því, þó að þau veldu sér
náttstað svona nærri túninu. Mér
fannst, að skoða mætti sem sigur-
laun að loknum þessum eftirminni-
lega hildarleik, þó að Kempa næði
góðri tuggu úr túninu einu sinni.
9