Dýraverndarinn - 01.10.1975, Blaðsíða 13

Kötturinn rataði frá Rödby til
Varde.
Það eru til mörg staðfest dæmi
um furðulega ratvísi kattarins.
White-hjónin fóru með snjóhvítan
kött, sem Tumimi hét, í lokaðri
körfu og með lest frá Rizon til
Cardiff. Kötturinn var gjöf til for-
eldra frúarinnar. Daginn eftir hvarf
kötturinn og tíu dögum síðar kom
hann fram hjá fyrri eigendum, ör-
magna og með blóðugar loppur.
Fjarlægðin á milli Rizon og Car-
diff er um það bil 400 kílómetrar,
svo að kisi hefur farið að meðaltali
40 kílómetra á sólarhring.
Og þetta kórónar ekki allt. Kött-
urinn Lisa fór með ungfrú Rönne-
kleiv frá Oslo til Nordfjörd í Vest-
ur-Noregi, þar sem hún var skilin
eftir hjá fjölskyldu ungfrúarinnar.
Nokkrum mánuðum síðan fannst
Lisa fyrir utan íbúð ungfrú Rönne-
kleiv í Osló. Upp á eigin sptýur
rataði hún 600 kílómetra leið,
þvert yfir landið.
Það er líka alveg makalaust, hvað
kötturinn Knars afrekaði árið 1966.
1. maí kom hann frá Varde til
Rödby, af því að eigandinn hafði
flutzt. Nóttina á milli 10. og 11.
júlí hljópst kisi á burt og 18. júlí
var hann í Varde. Þetta þýðir, að
kötturinn hefur fyrst farið til Nak-
skov, þar sem hann hefur tekið
ferjuna til Spodsbjerg, haldið síð-
an yfir Langaland og brúna til
Tásinge. Þetta er vitað með vissu,
því að stjórnandi ferjunnar 13.
)úlí tók eftir svörtum ketti með
úberandi hvíta rák á einni löpp-
inni.
Frá Tásinge hlýtur hann að hafa
Slglt til Svendborg, haldið áfram
Uln Fjón til Assens, og í þriðja
s*nn farið með ferju og nú yfir
Árösund til Jótlands. Það sem eftir
var leiðarinnar hefur hann hlaupið
dÝRAVERNDARINN
yfir móa og skóga. Knars kynni að
hafa farið yfir Litlabeltisbrúna, en
það er ósennilegt, því að þá hefði
hann vikið mikið af beinu leiðinni
á milli Rödby og Varde.
Flökkudýr fara ekki í hringi.
Menn þurfa ýmis hjálpartæki til
þess að finna stytztu leiðina milli
tveggja staða. Ef þeir villast, ganga
þeir í hringi (sem er náttúruvörn),
en slíkt gerist ekki meðal flökku-
dýranna.
Það hefur að sjálfsögðu verið
reynt að finna þau líffæri, sem
stjórna ratvísi þeirra, en hingað til
hefur sú leit ekki borið árangur.
Ekkert er það í líkamanum, sem
líkist hið minnsta áttavita, enda
var þess ekki að vænta.
En það má hugsa sér að segul-
magn jarðar hafi þau áhrif á heila-
frumurnar, að dýrið finni til friðar
á meðan það heldur réttri stefnu.
Siglingatækni okkar er framúr-
skarandi, en langt frá því að vera
fullkomin. Tæknifræðingar og eðl-
isfræðingar leita að betri lausn, og
hugmyndina að henni væri sjálf-
sagt hægt að sækja í dýraríkið,
þegar og ef það heppnast og kom-
ast að því, hvernig áttaviti dýranna
er byggður og hvernig hann starf-
ar.
Lausl. þýtt, S. S.
Úr þjóðsögunum
Hundur launar lífgjöf.
Eyfirðingur nokkur var á ferð
meðfram Hörgá og sá þá að tíkar-
hvolpur lá á steini í miðri ánni og
bar sig hörmulega. Hafði hann
einn borist á steininn af mörgum
fleirum, sem kastað hafði verið í
ána. Maðurinn vorkenndi hvolpin-
um, barg honum og lét í barm
sinn og gekk inn á Akureyri.
Spurðist hann fyrir um það,
hvort nokkur tík lægi á hvolpum
þar nærri, en hún fannst hvergi
fyrir. Aftur á móti var þar nærri
kisa ein, sem hafði misst kettlinga
sína. Hún tók feginsamlega hvolp-
inn í fóstur og ól hann upp. Hann
varð síðan dýrhundur, mikill og
góður, og tryggur var hann svo af
bar.
Mörgum árum síðar fór lífgjafi
og eigandi hvutta austur yfir heið-
ar og hann með, til Ljósavatns-
skarðs, lentu í blindhríðum og ó-
færum.
Einn dag kom hundurinn á bæ
þar nærri og sníkti sér út beina-
ruðuugga og roð hjá húsfreyju og
hvarf með það út í bylinn. Svona
fór í tvo daga. - Þriðja daginn fékk
hann fisk-helming og hljóp af
stað. En þá eltu menn hann, uns
þeir komu á flugabrún og sáu, að
hvutti sleppti fiskinum þar niður
ofan í klettahillu. En þar var þá
húsbóndi hans og vinur í óheldi
og komst eigi aftur né fram. Hafði
hann hrapað þangað í hríðinni.
Hafði hvutti sótt honum mat,
hungraður í sex dægur, svo að
hann hélt lífinu og varð þarna
borgið. Launi nú mennirnir betur
það, sem þeim er vel gert. Hvutti
dó úr elli.
Þjóðs. Sigfúsar Sigfússonar.
Sögn Vilborgar Gísladóttur.
13