Dýraverndarinn - 01.10.1975, Blaðsíða 17

Ef ég mætti mæla
Ég elst upp hjá þeim er kallast
menn og man mína upprunalegu
mömmu dauft, en falleg er hún,
hvít sem mjöllin nýfallin og með
stór horn, stærri horn en nokkur
önnur kind. Hún var góð við mig,
en gaf mér ekkert í pelann minn.
Ég horfi samt enn hreykin til
hennar, hún er svo falleg, en vill
nú ekkert hafa með mig að gera,
er fundum okkar ber saman og ég
er hálf hrædd við hana. Ef ég kem
of nærri, ýtir hún til mín sínum
stóru hornum og það er ekkert
gaman, en ég sé, að hún þekkir
mig, en vill samt ekki hafa mig.
Henni þótti víst strax eitthvað
verra, að ég vildi ekki fara undir
hana, en hændist strax að konu, er
þarna var. — Nú mér fannst annað
hreint ekki hægt, hún var svo
dæmalaust góð við mig og gaf mér
mjólk í pelann minn og það var
svo gott og létt að sjúga pelann,
°líkt skemmtilegra og þægilegra
en að fara að láta troða mér inn-
nndir illa lyktandi skrokkinn á
henni mömmu, og hvort þar var
nokkuð að hafa veit ég ekki einu
sinni, reyndi það aldrei, og mér
finnst eiginlega konan vera mamma
mín. Hún er indæl, svo kærleiks-
r’k °g góð við mig og henni treysti
eg og skoppa í kringum hana.
Ég sé, að hún hefur gaman af
þessu og svo strýkur hún á mér
kollinn með framfótunum og þá
verð ég svo sæl, það er nærri það
hezta sem ég veit og svo sleiki ég
hana. En mest gaman er að sleikja
öVraverndarinn
hana í framan, en það er nú ekki
gott fyrir mig að ná til að strjúka
henni um koliinn með tungunni,
hún er svo gríðar há, enda ekki
að fuða, því hún stendur oftast
beint upp á endann og er merki-
legt hvernig hún og mennirnir yfir-
leitt geta haldið jafnvægi svoleiðis.
Ég hef oft reynt það, en það geng-
ur ekki nema ég hafi stuðning.
En ég hef nú samt mín ráð. Þegar
hún stendur svona upp á endann
og fer framhjá vegg einum, þýt ég
uppá hann og til hennar og þá get
ég stundum komið tungunni á
vangann á henni og látið hana
með því vita, hvað vænt mér þykir
um hana. Vegna þessa og fleiri
kúnsta, er sagt, að ég sé skynsöm,
og ég held að það sé ekki svo vit-
laust.
Það er önnur kona á bænum,
hún er svo sem aldrei vond við
mig, en gefur mér aldrei að sjúga
og er ekki eins hugulsöm um mig
og hún er meira á ferðinni. - Ég
hef hálf gaman af henni, svona
sem leikfélaga, en treysti henni
ekki sem fóstru. Hjá fóstru er ég
sæl, hún lofaði mér stundum að
vera í fanginu á sér og þá svaf ég
örugg og leið svo vel. Núna er
langt síðan, að ég hef fengið það.
Skrítið, hún segir að ég sé of stór,
já, skrítið, það er svo margt sem
ekki er hægt, af því að ég er of
stór, t. d. göt, sem ég smeygði mér
í gegnum inn í blómagarðinn og
17