Dýraverndarinn - 01.12.1977, Blaðsíða 15

Börnin skrifa
Kæri Dýraverndari.
Þar sem ég á heima, það er í
blokk, mega engin dýr vera. Og
mér þykir það mjög leiðinlegt. En
nú er ég samt búin að fá dýr. Pabbi
og mamma gáfu mér það í afmæl-
frá litla bænum konunnar. Hund-
urinn hafði farið yfir hálft landið
til þess að komast til hennar þegar
húsbóndi hans var látinn.
Þegar umrenningurinn var sadd-
ur og búinn að hvíla sig, kvaddi
hann og fór leiðar sinnar. Stubbur
stóð lengi við hliðið og horfði á
eftir honum. Það leit út fyrir að
hann vissi að hann tilheyrði þeim
heimi sem hann hafði kynnst með
Sören og sem hann ef til vill
saknaði öðru hverju þótt honum
liði vel hjá konunni í litla bænum.
Seinna tók konan eftir nokkru
sem vakti undrun hennar. Stubbur
var mjög góður varðhundur, sem
lét óspart til sín heyra ef gesti bar
að garði, en hann gelti aldrei að
umrenningum.
Ef til vill vissi hann að það var
einn af sonum þjóðveganna sem
hafði tekið hann að sér þegar hann
stóð yfirgefinn og einmana við
lokaðar dyr sumarbústaðarins.
Veit hundur hvað þakklæti er?
Það hlýtur aðeins hundur að vita.
Þýtt.
isgjöf, af því að mig langaði svo
mikið til að eiga dýr. Það er nag-
grís. Hann er brúnn og hvítur.
Það er enginn vandi að hafa
naggrís og það veit enginn um
hann í blokkinni. Eg hef hann í
stórum kassa og skipti alltaf um
blöð í botninum á hverjum degi.
Naggrísinn minn heitir Polli. —
Polli borðar allt mögulegt græn-
rneti og ávexti, og svo fæ ég líka
hey hjá manni sem á hesta. Mér
þykir voðalega vænt um Polla og
ætla alltaf að hugsa vel um hann.
Lína
Kæri Dýraverndari.
Kennarinn minn sá í blaðinu
að börnin mættu skrifa í blaðið og
sagði okkur að skrifa sögu um dýr-
in.
Eg ætla að segja frá hvernig ég
fékk kisuna mína. Fyrir þremur
árum heyrði mamma mín eitthvert
mjálm frá miðstöðvarherberginu.
Það var hávetur og ofsalega mikill
snjór úti.
Það var smárifa á glugganum
í miðstöðinni, og þar hafði komist
inn læða og var búin að eignast
fimm kettlinga. Mömmu brá mik-
ið og vissi ekki hvað hún ætti að
gera. En pabbi sagði að við yrðum
að lofa kisu að jafna sig og láta
henni líða vel þegar hún hefði leit-
að í húsið okkar til að eiga kettl-
ingana sína.
Kisan var alveg voðalega svöng
og ætlaði aldrei að geta hætt að éta.
En pabbi sagði að hún væri alltof
horuð til að geta gefið fimm kettl-
ingum mjólk og þegar ég kom
heim úr skólanum var búið að
fara með fjóra kettlinga til dýra-
læknis þar sem þeir voru svæfðir.
Mér þótti það dálítið leiðinlegt.
En mamma sagði að þessi sem eftir
væri fengi þá bara miklu meiri
mjólk og yrði miklu fallegri.
Við tókum kisuna og kettling-
inn út úr miðstöðinni og þau fengu
kassa inni í mínu herbergi. Þá var
systir mín dálítið spæld, en hún er
svo lítil að hún getur ekki hugsað
um kisur.
Þegar kettlingurinn var orðinn
stór gaf ég vini mínum hann sem
á heima í næsta húsi.
Eg gleymdi að segja að við
skírðum kisuna Bröndu, af því
að hún var svo bröndótt. En vinur
minn skírði sinn kött Týra. Fyrst
var Branda alltaf dálítið hrædd við
okkur en svo hætti hún því alveg.
Henni þykir gott að láta klappa sér
og þá malar hún og malar. Stund-
um leikur hún sér eins og hún sé
ennþá kettlingur, og þá eltir hún
ljósgeisla úr vasaljósi. Þegar ég er
veikur þá liggur hún alltaf í rúm-
inu hjá mér og ef ég er að lesa, en
hún vill að ég klappi sér, þá fer
hún og leggst á bókina. Hún er
sniðug hún Branda og ég er svo
fegin að hún fór inn í okkar hús
til að eiga kettlingana sína.
Kári Halldórsson 11 ára.
DÝRAVERNDARINN
15