Dýraverndarinn - 01.12.1977, Síða 18

Veiðigarpa vakti dug,
Víkurborgar dáð og hug.
Skólum drýgra skynsamt vit
skýra vel hans störf og rit.
En þótt enga hræddist hríð,
hjartagæzku kenndi lýð,
löngum gladdi líknarfús
lítinn fugl og svanga mús.
Aldrei sparði hvíld né frið,
hvar sem hjálpar þurfti við,
öllum sannur Arinbjörn,
auðmildingur, skjól og vörn.
Marga sigldi svaðilför, -
sér nú höfn og fagra vör,
gamla Karons Olfusá
óttast þurfti’ ei kappinn sá.
Þessi hvolpur á að deyja. Það er ekkert aö honum. Ilann er jullur af
Ufsfjöri og alheilbrigöur. Hann hefur aldrei bitiÖ neinn eÖa gert neitt
af sér sem réttlaitir dauÖadóm. Engu aÖ síÖur verður hann „svasföur".
Af hverju? Af því aÖ það er ekki til heimili fyrir hann. Það hefur
verið rannsakað á hinum Norðurlöndunum að INNAN VIÐ 10% af
þeirn hvolpum og ke'tlingum sem fceðast hljóta „mannscemandi” örlög.
Þess vegna skorum viö á ykkur sem eigið tíkur og lceður að koma í
veg fyrir stanslausa fjölgun hjá þeim. Gaitið þeirra á lóÖa- og breima-
tímabilum, eða ef þess er ekki kostur látið gera þcer ófrjóar. — Talið
við nœsta dýralcekni, dýrahjúkrunarkonuna eða okkur hin í dýravernd-
félögunum og fáið ráðleggingar. — Stuðlið ekki að offramboði á lifandi
dýrum sem svo lenda á flcekingi. J. S. —
II.
Líkt sem fyrr á Stiklastað
stöngin „söng" (sem skáldið
kvað) —
eða þegar erfið söng
Arasyni Líkaböng.
Allt eins stynur þétt og þungt
þjóðar vorrar merkið ungt;
hnígi kappar hels á slóð,
heyrir fólkiö klukknahljóð. -
Svava grét við Stignastein,
sat og þráði fallinn svein,
þar til lofðungs iiðinn nár
lifandi varð við brúðar tár.
Eins mun Garðars göfug dís
gráta þig, unz aftur rís
hetja slík með þrek og þor
þín að rekja dáðarspor.
Sá er smáir sjálfs sín gagn,
selur öðrum fé og magn,
og sem helgar landi’ og lýð
iangrar ævi dáð og stríð.
Hvað er fyrir hraustan dreng
heimsins stríð, þótt sé við spreng?
Hvað er ferðin feigðarkífs? -
Fáein spor til betra lífs!
Góði fornvin, farðu vel,
finnumst aftur bak við Hel!
Allt það gott vér gjörum hér
græðir hver þá héðan fer.
18
DYRAVERNDARINN