Nýtt land - 01.01.1936, Síða 8

6
N t T T L A N D
Hum. Hví skyldi Oscarson konsúll
hafa farið að taka það á sig fyrir einn
skipulagsuppdrátt uppi á þili, að fara
að andmæla sinni ágætu frú, sem var
þá líka ein af þeim frúm, sem eru,
alveg hiklaust sagt, skennntilegastar i
meðlæti?
. .. En þá er nú að víkja að þess-
ari Hóla-Jónu. Hún flutti inn i „hýtt-
una“ með tvö börn, sem hún álti.
Henni var sköffuð kamína úr skak-
skipi, sem nú stóð uppi á kamhi —
og þarna fékk Hóla-Jóna svo að húa
í friði með sín afkvæmi, því þó að
enginn hefði kannski látið sér delta i
hug að leyfa þarna lóð undir hús, þá
gat heldur enginn verið að taka sig
fram um að amast við svona kofa,
þegar hann var kominn þarna — enda
sagði Oscarson að fyrra l)ragði við
hæjarstjórann, að það væri alveg sjálf-
sag að rífa kofann strax og þcss yrði
krafist.
Hóla-.Tóna var meðalkvenmaður á
hæð — en hún var mjög svo breið,
þó að ekki væri hún feit. Hún var
umfangsmikil um brjóst og lierðar,
lendabreið og stuttfætt — og hún vag-
aði, þegar liún gekk. Höfuðið var miðl-
ungi stórt, liárið heldur stutt, en þykkt,
gróft og gljáandi — og ljósjarpt á lit-
inn. Ennið var l)reitt, en lágt — og
það var nokkuð langt á milli grárra
augnanna, þar sem svo að segja allt-
af rikti stilla — þrátt fyrir umhleyp-
inga og útsynninga í náttúrunni og
manneskjunum umhverfis. Hún var
kjálkamikil og munnvíð og varirnar
í þykkara lagi — og tennurnar voru
breiðar og hvítar — og hún hrúkaði
þær stundum fyrir naglbít. Hún var
alls ekki ljót eða ógeðsleg, en liún var
lurksleg og minnti einhvernveginn á,
að skaparinn hefði skilað henni i
hasti til bráðnauðsynlegrar brúkunar
á þessari lítilfjörlegu annexíu, ver-
andi ekki húinn að fága hana og fin-
pússa með sandpappír og glerbroti.
En það fylgdi henni einliver einstæð
ró og friðandi og öryggiskenndur
styrkur, sem verkaði sérlega vel á
frúr, sem ekki gera verkin sjálfar, en
trúa þó engnm fyllilega fyrir þeim.
Hóla-Jóna var fædd og uppalin í
Hólum í Hamrafirði. Faðir hennar
varð frægur maður um leið og hann
dó. Hann skar sig og byrjaði aftan frá,
til þess að gela sungið sjálfur yfir sér
Alll eins og hlómstrið eina. Hann
hafði alla tíð verið einyrki og kunni
he/l við að gera öll verkin sjálfur.
Þegar Sigurður í Hólum var búinn að
þessu, flutti ekkjan til sonar síns, sem
var járnsmiður á Langeyri, en Jóna
réði sig í vist til bráðókunnugs fólks
i þeim hæ, sem hún nú átti heima i.
Hún var þá um tvítugt.
Hóla-Jóna var ekki í vist nema eitt
ár. Svo leigði hún sér herbergi og
gekk í allskonar lausavinnu. Hún
þvoði þvotta, þvoði gólf, gerði hreint,
vaskaði fisk, vann á reitum og var
stundum vökukona — og þegar hún
hafði ekkert annað að gera, sat hún
og prjónaði eða spann. Hún var hand-
lagin og gerði allt vel.
Þegar hún var húin að vera sjálfr-
ar sín í eitt ár, eignaðist hún dreng.
Hún var náttúrlega spurð, hver ætti
hann, en hún sagðist ekki mega segja
það. IJann hefði beðið sig fyrir ])að,
maðurinn. Presturinn vildi ekki láta
sér nægja þetta, hvað þá blessaðar
frúrnar, sem hún vann hjá, og reita-
kvenfólkið, sem hún vann með. En
það var ekki til neins að spyrja. IJún