Nýtt land - 01.01.1936, Blaðsíða 9

N Ý T T L A N D
7
bara setti fram neðri vörina, teygði
svolítið úr hálsinum og sagði ekki
stakt orð. Drengurinn var skirður Sig-
urður — eftir lionum l'öður liennar
sáluga — og svo var hann þá skrif-
aður Sigurðsson, þegar hann kom í
skólann. En strákarnir kölluðu liann
Hóla-Jónu-son, þeir sem voru menn
til að taka á móti lionum. Og þeir
sögðu víst sitt livað um liana móður
lians — og spurðu liann oftar en
stöku sinnum, hvar hann pabbi hans
væri — livorl hann hel'ði virkilega
lieitið Sigurður. . .. Nú, Jóna vann
fyrir drengnum. Það kom til engra
kasta nema hennar, að sjá honum fyr-
ir þvi, sem liann nauðsynlegast þurfti.
Það var gömul kona í liúsinu, sem liún
hjó í, og hún passaði barnið fyrstu
árin, þegar móðirin var í vinnu. Og
liún l>orgaði gömlu konunni alltaf
nokkrar krónur öðru livoru og færði
henni góða íingurliæð af rjóli á hverj-
um laugardegi. Gamla konan hað líka
guð að blessa liana. Hún sagði:
— Guð blessi þig öllum stundum,
Jóna mín. Ég veit ekki, livar það væri
komið, nefið á mér, ef þú værir ekki
á grænni grund. Hann lmgsar ekki
um það, tengdaslápurinn minn, þó
maður þyki fyrir sínum dyrum og
duglegur úti á sjó.
Tengdaslápur Mundu gömlu var
kvæntur einu dótturinni, sem liún
átti. Hann var skipstjóri þarna i hæn-
um og þótti rækja af list og prýði
sína framfærsluskyldu við tengda-
móðurina, þó að þakkirnar væru nú
ekki öðruvísi en svona. Þetta er til-
veran . .. En Hóla-Jónu sýndi hún
fullt þakklæti, liún Munda gamla, og
hún kvaddi alltaf með þessum orð-
um, þegar hún fór út frá henni og
yfir í kompuna sína:
— Vertu nú blessuð og sæl — og
guð komi í minn stað. Hún gat ekki
betur beðið, sú gamla.
Svo kom þá annað hai'n lijá Hóla-
Jónu. Það var telpa. Jóna var spurð
um faðernið. Jú, lienni var engin
launung á þvi. Maðurinn hafði ekki
einu sinni nefnt það, að hún mætti
ekki hafa orð á framkomu hans við
hana enda hafði hún ekki skilið nema
eitl orð af því, sem hann sagði. Hann
hafði verið á stóru skipi, sem legið
hafði á höfninni í liálfan mánuð. Hún
mundi eklcert lxvað skipið hét, því það
hafði verið útlenskt, en maðurinn
hafði lieitið Viggó. Það liafði liún
skilið.
— Hann henti á hi’óstið á sér, sagði
hún við ljósmóðurina, — og svo sagði
hann greinilega Viggó ... Og hann
henti á mig, og ég sagði Jóna — og
þá nikkaði liann og hrosti og sagði
Júna.
Telpan var skírð Guðrún eftir Guð-
rúnu ósvífrsdóttur, sem liafði l'undið
upp á að hiðja um nafn, og Viggós-
dóttir var telpan skrifuð. Svo þurftu
hvorki andleg né veraldleg yfirvöld að
hafa nein afskipti af lienni, því Hóla-
Jóna kláraði sig hreinlega af því, að
vinna fyrir háðum hörnunum. Hún
hara svaf minna en áður. Krakkarnir
voru stálhraustir, og það var alltaf
rífandi forþénusta fyrir manneskju
eins og hana.
Þegar það gerðist, sem ég mun
segja frá liér á eftir, vox-u hæði hörn-
in orðin það gömul, að þau voru far-
in að ganga í skóla. Siggi var lágur
og luralegur, en þrælsterkur og harð-