Nýtt land


Nýtt land - 01.01.1936, Qupperneq 12

Nýtt land - 01.01.1936, Qupperneq 12
10 N Ý T T L A N D — Guð náði þig, Eyjólfur! Segðu ekki þetta . .. En það mætti setja þá inn svo sem eina nótt, þegar þeir leyfa ekki fólki að vinna. — O, þeir yrðu bara verri, þegar þeim yrði sleppt út. Vertu viss. Ég liugsa þeim þætti lireint og beint heið- ur að þvi, að hafa verið seltir inn . . . Jaliá, það er grátlegt, hvernig heim- urinn er orðinn . .. Nei, það dugir ekkert nema drepa þá. Það liefir sýnt sig hjá stórþjóðunum! Og Eyjólfur spýtti og kinkaði kolli til áréttingar þessari grundvölluðu sannfæringu sinni. Og Hóla-Jóna hristi hara liöfuðið yfir þessari stórpólitik. Hún gaf hana frá sér . .. En var það virkilega, að liún yrði nú að fara í þennan íélags- skap — annars fengi liún ekki að vinna, fengi ekki að vinna? Og hún sagði við verkstjórann sinn með liægð og varygð: — Er þetta sa-a-tt, Eyjólfur? Þarf ég í þelta félag, sem er ú móti öll- um þessum stærri og alltaf að gera einhvern skræk? Eyjólfur hristi líka höfuðið: — Það er víst ekkert nnað að gera, Jóna mín. Það kemur sjálfsagt ein- liver til þín í kvöld og skipar þér að skrifa þig í félagið. Og þú skalt gera það. Það er þó skárra, að þú njótir vinnunnar en flest af liinu, þvi þú ert þó með okkur. Hóla-Jóna var hreinlega yfir sig gengin. Ilún hara gekk heim og sett- ist á rúmið sitt. Hana langaði hreint og beint til að segja skýrt og afdrátt- arlaust nei . .. Hvað slcyldi hlessunin hún frú Oscarson segja? . .. En vask- ið? Nei, það var enginn vegur til að hún kláraði sig með börnin, nema hún liéldi vaskinu . .. Mikið var liún húin að liafa íyrir þessum blessuðum hörnum. . .. Um kvöldið kom formaður Verkalýðsfélagsins. Hún svaraði hon- um ekki einu einasta orði, en rétti þegjandi út höndina eftir skjalinu. Maðurinn fékk henni sjálfhlekung — og síðan skjalið, og svo slcrifaði hún nafnið sitt. Hún skrifaði aldrei vel, og í þetta sinn skrifaði hún óvenju illa. Hún var svo skjálflient. Þegar hún var húin, spurði liún lágt: — Hvað er inngangurinn? — Tvær krónur. Hún tók þær í snatri upp úr pils- vasa sinum. Iiún hafði liaft þær þar til að geta verið sem íljótust að þessu. Svo greip hún prjónana sina og livorki sá formanninn né heyrði kveðjuna hans. Hann sá það vist, mað- urinn, að það þýddi ekki neitt að vera að skifta sér frekar af þessum lcven- manni. Hnn fór sína leið. . .. Næst, þegar gerð voru hoð eftir Jónu i fínt hús, fór hún með hálfum iiuga. Og hún gat varla stunið upp kveðjunum . .. En það minntist eng- inn á neitt við hana ... Og það var svona alstaðar, þar sem hún kom. Lík- lega höfðu allar orðið að hafa það eins og hún, til þess að fá að vinna fyrir sínu brauði. Guð i himninum mátti náða liana og alla, sem hágt áttu, þegar veröldin var orðin svona, ekkert nema vanþakklæti og uppi- stand! Hvað þoldi belra fólkið lengi þella háttelsi — og hvað varð, þegar það læki nú til sinna ráða? Ef menn- irnir færu nú að liggja liver fyrir öðr- um með byssur, eins og þegar legið var fyrir sel eða tófu inni á hlið fyrir vestan, þá vildi hún helst vera dáin

x

Nýtt land

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Nýtt land
https://timarit.is/publication/606

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.