Nýtt land


Nýtt land - 01.01.1936, Qupperneq 23

Nýtt land - 01.01.1936, Qupperneq 23
N Ý T T L A N D 21 liverju leyti satt. En samt er eg viss um, að allur almenningur var ekki bú- inn að fá að heyra nema helminginn af þessum sorgartíðindum, þegar liann fann, að hér voru skelfilegir atburðir komnir langt út yfir takmörk þess venjulega, — að hér var eklci ein- ungis um einstaklinga að ræða, sem barist liöfðu harátlu sinni við ofur- efli náttúrunnar fram í dauðann og heðið ósigur, að hér var ekki einung- is að ræða um hörnin, sem misst höfðu föður og fyrirvinnu, ekkjurnar, sem misst liöfðu ástvini og maka, l'oreldr- ana, sem misst höfðu ellistoð sína og yndi. — Vér fundum, að liér liafði öll þjóðin okkar verið særð djúpu sári — að hér liöfum við allir misst. Og svo liður að lokum þessa mán- aðar. Sjálfságt höfum við mörg gleyml þeim í jólaönnum og jólagleði, sem sátu daprir um jólin með djúpar und- ir i hjarta eftir þessa viðburði. Senni- lega hefir einhverjum af okkur gleymst það aftur, að við höfðum öll misst, en að samfélagi okkar mannanna liafði verið trúað fyrir þvi, að hæla þeim að einhverju leyti harminn með drengskap og kærleika, sem mest höfðu misst. Og þá kemur 30. desember. Eg sé i anda litlu hörnin í Keflavík hraða sér á jólatréð sitt, og blessaðar gömlu kon- urnar húasl lil ferðar til að taka þátt í gleði barnanna. Eg sé litlu hörnin í spárifötunum sínum flykkjast um jóla- tréð með ljóma í augunum, heyri söngva þeirra og lilátra hljóma um salinn. En alll í cinu sjær rauðum l)lossa yfir hinn hrosandi hóp. Eg ætla ekki að gera tilraun lil að lýsa undr- uninni og skelfingunni í hinum spyrj- andi augum barnanna, ekki angist gamalmennanna, ekki heldur hinni voðalegu baráttu, sem var háð til að hjarga liópnum úr eldinum. Eg ætla ekki að dirl'ast að leiða orðum að, livað gerisl i sálum þeirra sex, sem verða eftir, sem sjá rauðan logann loka síðustu sundunum. Þú skalt ekki reyna það heldur, vinur minn, sem hlustar á orð mín. Þér mun fara eins og Þorst. Erlingsson kvað við annað hrj'ggilegl tækifæri: En freistaðu ei, vinur, að feta hvert spor af ferli svo nístandi sárum. Þú trúir á kaldlyndi, karlmennsku, þor, þú kemst hann ei samt fyrir tárum. Aðeins vil eg við þetla tækifæri þakka öllum þeim, sem gerðu silt ítr- asta til að hjarga, og sem sumir liggja nú sárir og meiddir eftir þá baráttu, eftir átökin við eldinn. Sem betur fer er það fágætt, að svo nærri sé höggvið mqrgum mönnum eins og nú hefir orðið. Þess vegna er það ekki að furða, þó að þessar hryggi- legu miningar leiti á liugann; við eig- urn svo bágt með að sætta oss við þessa atburði, sættast við sorgina, missinn og tómleikann. Við getum ekki gleymt börnunum og gamla fólkinu, sem verður til i hinu brennandi liúsi, við getum ekki gleymt mönnunum, sem slanda varn- arlausir og þrotnir, þegar siðasta bylgjan lykst yfir hið nauðstadda fley, við getum ekki gleyrnt konunum, börnunum, loreldrunum, sem nú hafa fengið þann boðskapinn, sem þyngst- ur er af öllum. I dag erl það þú, sem hefir mist það, sem þér er kærast í lífinu. Við segjum mist, um það, sem aldrei verður bætl. Eg liefi dagsdaglega enga ofurlrú á árvekni mannlegs kærleika

x

Nýtt land

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Nýtt land
https://timarit.is/publication/606

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.