Hlín - 01.01.1923, Síða 76

74
Hlin
Álftarunginn.
Þeir sem.komið hafa að Djúpadal í Barðastrandarsýslu
munu kannast við, að hann ber nafn með rjettu; dalurinn
er afardjúpur ineð háum klettafjöllum til beggja hliða og
útsýni þar af leiðandi mjög lítið. Ekki fartst mjer hann
þó Ijótur eða leiðinlegur, síður en svo. — Eitt var það
sem í mínum augum prýddi dalinn mest, það voru sljett-
ar eyrar fyrir fjarðarbotninum, sjórinn flæddi langt upp-
eftir um flóðið, og vor og sumar var þar krökt af álftum,
sem sungu sinn fagra svanasöng þarna á eyrunum, og
fanst okkur enginn hljóðfærasláttur mundi fegri vera. —
Mjer er enn í fersku minni margt yndislegt vorkvöld,
þegar við systkinin sátum hjá lambánum þarna út með
firðinum, og álftirnar voru alt í kringum okkur, þær voru
okkur næstum því eins handgengnar og húsdýrin. Snemma
fóru þær að sofa á kvöldin, þá sátu þær í röðum, tvær og
tvær, hringuðu langa hálsinn og stungu nefinu ofan í
bakið og sváfu þannig. Oft bar við, að við óviljandi
stygðum þær, þegar við vorum að eltast við lambærnar,
ekki reiddust þær okkur, en kvökuðu lítið eitt, vöppuðu
nokkur spor og sofnuðu svo á sama hátt og fyr.
Móðir mín áminti okkur um að vera góð við álftirnar
og styggja þær ekki að óþörfu, og benti okkur á, að
margt gætum við af þeim lært, t. d. að vera glöð, frið-
söm, reglusöm, og um fram ait árrisul. Ef við vorum
löt að fara á fætur, kom hún oft brosandi inn og sagði:
vÁlftirnar eru farnar að syngja, flýlið ykkur á fætur«, og
þá þurfti hún ekki að segja okkur það tvisvar, við flýttum
okkur á fætur, svo við gætum notið söngsins sem best.
— Ekki urpu álftirnar þarna við fjörðinn (álftir verpa
vanalega uppi á heiðum við vötn og tjarnir), en á haustin