Hlín - 01.01.1936, Qupperneq 121

Hlín 119
in orð fá lýst, en á bak við þau var dimmblá heiðríkja með
leiftrandi stjömum.
Gamla kon.an horfði hrifin og hugfangin á þessa dýrðlegu
sýn. — Svona dásamlega svaraði Guð fáorða og ófullkomna
andvarpinu hennar. — Innileg rósemi og gleði lagðist yfir huga
hennar. Guð algóður var sannarlega nálægt henni, og hafði hann
ekki altaf verið það? — Æ-jú, nú þegar gremjan var yfirbuguð,
sá hún svo glögt, að líf hennar var náð á náð ofan, enginn gæti
talið það, hve margt gott Guð hafði veitt henni: Heilbrigði, gott
mannoi'ð, góða menn og konur, sem hún hafði dvalið með, og nú
síðast þessa inndælu sönnun þess, að hann var henni nálægur og
heyrði bænir hennar. — Og í auðmýkt og gleði sagði hún hálf-
hátt: »Minni er jeg, Drottinn, allri þinni miskunn og ti'úfesti!«
— Hún reisti koddann upp með þilinu og hallaðist á hann, svo
hún gæti sjeð út, aldrei hafði henni liðið svona vel, öll þreyta
var horfin, himneskur ylur sti-eymdi um sál hennar fi'á bless-
aðri ljósadýrðinni, það var eins og hún væri borin af englum til
himneskrar dýrðar. — Tárin blikuðu í augum hennar og lædd-
ust niður vangana, eitt og eitt, en það var ekki af sorg- heldur
af gleði, og áður en hún vissi af var svefninn búinn að loka
augum hennar.
Þegar hún vaknaði v.ar kominn bjai'tur dagur, en klukkan var
aðeins 6, og eng'inn kominn á fætur. Hún var samt glaðvöknuð
og' fór hljóðlega. að klæða sig, lundin var ljett og' róleg. —
Þarna sváfu stúlkurnar með rjóðar kinnar og æskubragð á
cnni. Nú þótti henni vænt um þær allar, hún samgladdist þeim
með æskufjör sitt og glaðværð, þarna svaf sú, sem vakti hana
í gærkvöld, það var gott að hún varð ekki meira. veik. Ósköp
var hún gröm við hana þá, en nú mundi hún, að þessi stúlka
hafði oft ljett af henni erfiði óbeðið, og allar voru þær henni
góðar. — Blind liafði hún verið áður, en ijósið opnaði augn
hennar.
Hægt og hljóðlega læddist hún fram og út, en sú bliða scm
veðrið var. Það lak af húsþekjunum og þúfumar ráku upp auða
kollana, en á tindana ljómaði sólin og' sveipaði þá gullslæðum
sínum.
Hún gekk upp túnið og settist á fjái'húsvegg, en þá heyrði
hún alt í einu þýðan og skæran söng', eins og lcikið væri á hljóð-
pípu, það var sólskríkja., sem flögraði kvik og giöð í kringum
hana, ekki var hún að kvarta nje kveina, hún lagði alt ráð sitt
öi'Ugt í hendur föðurins góða, það ætlaði hún líka framvegis að
gera með hans hjálp, hvað sem fyrir kæmi, þá hafði hann nógan