Sumargjöfin - 22.04.1926, Qupperneq 16

16
SUMARGIOFIN
sannleika, sem gerbreytt hefir hugmyndum
og aðferðum uppeldisfræðinnar á síðustu 50
árum. Og frú Ingunn átti sjer svo frjálsan
huga, að hún kunni að meta og notfæra sjer
sannleiksgullið, þótt það kæmi úr þessari átt.
Starfsþrá barnsins er sterkasti þátturinn í
lifi þess. Hún streymir fram eins og ströng
elva, sem er aflvaki ógurlegs kraftar. Það er
að miklu leyti undir okkur komið, hvort sá
kraftur verður til blessunar eða bölvunar.
»Það þarf að banna börnunum,« var eina
ráðið, sem móðirin unga fjekk hjá öllum nema
brjáluðu konunni. Það hefir oft verið eina
úrræðið að banna athafnir, hlaða stíflur í
straumiðu starfshvatanna. En það þyngir á
stíflunni og straumurinn sprengir hana, og
brýtur oft um leið borgir og lönd, og gerir
að bláum eyrum akur og engi.
Það, sem þarf að gera, er ekki að stífla
straum orku og áhuga, heldur að opna hon-
um flóðgáttir, þangað sem hann getur knúð
vjelar, borið báta og vökvað þurlendið.
Vöðvar manna vaxa og stælast við dag-
lega æfingu. Samúð, dáð og drengskapur vex
líka best við daglega æfingu í að vinna öðr-
um gagn og hjálpa þeim. En það er ekki
að búast við að börn geri það, nema þau
fái hvöt til þess og hjálp.
Við þurfum að vaka yfir heilbrigði barn-
anna, við þurfum að kenna þeim siðfræði og
glæða trúartilfinningu þeirra, við þurfum að
kenna þeim að hlýða á mjög ungum aldri,
við þurfum að vaka yfir því, að eftirdæmið
sje sem best, en fremar öllu öðru þurfum
við að láta þau fá daglega æfingu í öllu,
sem gcrir þau hraust, daglega æfingu í hjálp-
semi, sjálfsfórn, fyrirgefningu, sannleiksást og
öllu öðru, sem þarf, til þess að gera þau að
göfuglyndum og góðum íslendingum, eða að
sannkristnu fólki, ef menn vilja heldur orða
það þannig.
Steingr. Arason.
Konungssynirnir og sverðin.
Einu sinni var konungur, sem átti tvo syni.
Hann kallaði þá fyrir sig einn dag og sagði
við þá:
»Synir mínir! Þið eruð nú orðnir fulltíða
menn, en jeg er farinn að eldast. ]eg hefi
varið lífi mínu, til þess að leitast við að af-
stýra ranglæti og efla rjettlæti, bæta úr bág-
indum og greiða fyrir gæfu þegna minna.
Margt hefi jeg þurft við að stríða, en marga
ánægjustundina hefi jeg líka átt. Hjer eru
tvö sverð, sem jeg hefi notað í baráttu minni
gegn ranglæti og kúgun, og jeg ætla að
gefa hvorum ykkar sitt sverðið. Að ári liðnu
eigin þið að koma til mín aftur með sverðin,
svo að jeg geti sjeð, hvernig þið hafið farið
með þau«.
Konungssynirnir þökkuðu föður sínum fyrir
sverðin og fóru með þau heim til sín.
Eldri sonurinn sagði við sjálfan sig: »Þetta
sverð er alt of fallegt, til þess að nota það
í stríði; það gæti brotnað eða skemst. Jeg
verð að geyma það vandlega*. Og hann
fægði vandlega gimsteinana og silfurbúnaðinn
á slíðrum og meðalkafla, vafði sverðið
innan í silkidúk, ljet það niður í sterka járn-
kistu og geymdi hana á öruggum stað í
höll sinni.
Vngri sonurinn skoðaði sverðið sitt tneð
aðdáun, þegar hann var kominn heirn til sín.
Hann athugaði eggina beittu og sveiflaði því
í hendi sjer. »Hvers vegna skyldi faðir niinn
hafa gefið mjer þetta ágæta sverð?* sagði
hann við sjálfan sig. »Skyldi það vera af því,
að jeg er sonur hans og hann langar til að
gleðja mig? Hann sagði okkur að koma
aftur að ári liðnu, til þess að hann gæti
sjeð, hvernig við höfum farið með þau. ]eg
verð að gæta þess vel, að ekkert verði að
sverðinu«.
Hann var að því kominn, að búa um það
og geyma það, eins og bróðir hans hafðj