Sumargjöfin - 22.04.1926, Qupperneq 25

SUMARGjOFIN
25
Molar.
Ritstjóri eins af víðlesnustu tímaritum á
enska tungu segir svo:
Fyrsta sporið á hamingjuleið þinni er þetta:
Vinn þú æfinlega verk þitt enn þá betur en
vænst er af þjer, hvað sem það er.
Rannsakaðu fangelsin, og þú munt komast
að raun um, að langflestir þeirra, sem þar
eru luktir inni, lentu þar af því að þeir
litu á vinnuna sem böl og lítilsvirtu eigið
starf.
Ef þú gerir að eins það, sem þú ert neydd-
ur til að gera, ertu þræll, en þú getur unnið
þjer lausn, með því að vinna meira en þú
ert neyddur til. Þetta er gamall sannleikur.
Kristur kendi hann fyrir nær því 2000 árum.
Ef þú segir sem svo: »En jeg vil vera
minn eiginn húsbóndi,« þá mælir þú fávís-
lega. Enginn er sinn eiginn húsbóndi. Sá er
mestur og voldugastur, sem þjónar öllum.
Settu starf þitt ofar öllu öðru, og það mun
hefja sjálfan þig og göfga.
Þetta er leyndardómur allrar velgengni. Af
þessu sprettur alt það, sem heitir hamingja.
Einu sinni spurði jeg vinnuveitanda, sem
átti yfir að ráða 40,000 starfsmönnum, hvað
hefði fyrst komið honuni sjálfum á rekspöl.
»]eg var drengur og vann á skrifstofu ásamt
120 öðrum unglingum. Kvöldstund eftir vinnu-
tíma fór jeg aftur inn að skrifborðinu mínu,
til að Ijúka við verk, sem jeg hafði með
höndum. Næstu viku voru laun mín hækkuð
óumtalað. Síðar sagði húsbóndi niinn mjer,
að hann hefði sjeð til mín um kvöldið. Nú
erum við fjelagar.
Gerirðu aldrei meira en ætlast er til af
þjer, ertu að eins vinnudýr. Gerirðu ávalt dá-
lítið meira, er þjer opin leið til frama og far-
sældar.
Tveggja ára nemendur.
Hjer er stult lýsing á því, hvernig kona ein ltennir
tvævetrum tvíburum sem hún á.
Kensla í, að vera góður við dýrin, byrjar
á því að kenna að fara vel með leikföngin.
Þó að Seppi sje úr trje og límt á hann hárið,
þá er hann í raun og veru hundur í huga
barnsins. Því verður að fara vel með hann.
»Það á ekki að draga hund á skottinu, það
á að klappa honum og láta honum líða vel.«
Stundum fleygja þeir hestinum sínum, en þá
er þeim kent að segja: »Fyrirgefðu, Skjóni
minn,« alveg eins og þeim er kent að segja:
»Fyrirgefðu, bróðir,« ef þeim verður á að
gera eitthvað hvor á annars hluta. A kvöldin
koma þeir gullunum fyrir á gólfinu í röð og
reglu, svo að þau sofi rótt. Þeim er aldrei
hent í gullakassa.
Þeir hentu símatækinu sínu og drógu það,
þangað til einn dag, að mamma þeirra sagði,
að það yrði að fara vel með símatækið og
setja það á rjettan stað, þegar búið væri að
leika sjer að því. Eftir þetta höfðu þeir langt-
um meira gaman að þessu leikfangi. Þegar
mamma þeirra talaði í símann, notuðu þeir
sinn síma og lærðu að tala fallega í hann,
eins og mamma. Hún hefir aldrei ónæði af
þeim meðan hún símar.
Annar leikur þeirra er að hjálpa mömmu.
Hún finnur upp ótal störf handa þeim. Þeir
eru sjaldan iðjulausir. Starfið þroskar þá á
marga vegu, það er þeim nautn, og þeir gleðj-
ast af að geta gert gagn.
Ef annar reiðist og ber hinn, er stungið
upp á »að vera góður við bróður,« og það
er ekki láíið sitja við orðin tóm. Þeir faðm-
ast og syngja: »Góður við bróður, góður við
bróður!« Arangurinn er sá, að í hvert sinn,
sem annar meiðir sig eða grætur af ein-
hverjum orsökum, þá kernur hinn þjótandi,
til þess að hugga hann.
Þegar pabbi fer að heiman á morgnana,
biður hann þá að »passa mömmu.« Aldrei vill
það til, að móðirin hóti að klaga fyrir pabba,
hún vill ekki binda neitt ilt við heimkomu
hans, enda jafnar hún sjálf yfir hverja mis-
fellu, jafnóðum og hennar verður vart.
G. G.