Dvöl - 23.12.1934, Blaðsíða 3

**■ (les. 1ÍM14
D
V Ö I.
3
Mont Blanc
Konungur f jallanna.
Eftir Axel Munthe.
í^að er auðvelt að klífa Mont
^lanc.
Á Weisshorn, Monte Rosa,
^ent Blanche eða Matterhorn
*eSgur enginn, sem ekki hefir ró-
lekt auga og öruggan fót, en við
vitum öll, að Tartarin frá Taras-
c°n kleif Mont Blanc, þótt hann
vísu kæmist ,ekki upp á hæsta
^ndinn.
Hinir bergjötnarnir eru mestu
uPpreisnarseggir, ólmar frelsis-
^tjur, sem ekkt vilja beygja sig
iyrir öðrum en sólinni, stórlátir
Álpa-furstar, sem vita, að kon-
Uukablóð rennur í æðum þeirra.
Mont Blanc er konungur fjall-
anna. Eitt sinn var hann grimmur
hrottalegur, en hann hefir orð-
býðlyndari með aldrinum. Nú
H*tur hinn hvíthærði öldungur og
^°rfir með tign og ró yfir ríki sín.
j^nn tekur mannakrílunum góð-
aHega, sem klifra upp marmara-
glJáandi hallarþrepin, og með
°nunglegri gestrisni leyfir hann
að litast um í skínandi
^mkahöllinni. En þegar dagarnir
jara að styttast og líður að hausti,
• ^gSst hann til svefns í gul,l-
rydda hvíluna og dregur skýja-
Jöldin fyrir. Og eftir það er
kamla kónginum lítið um það gef-
1 ’ aÖ raskað sé ró hans.
Mér var kunnugt um háttu
hans. Ég hafði spurzt fyrir hjá
hallarþjónunum og fengið það
svar, að orðið væri of áliðið dags-
ins, konungurinn tæki ekki leng-
ur á móti gestum.
Ég var langt að kominn, með
malpoka á baki og höfuðið fullt
af undursamlegum æfintýrum um
hina víðfrægu konungshöll, og
mig hafði lengi langað til að sjá
hinn stórláta drottinn fjallanna.
Mér voru þetta því mikil von-
brigði, og ég stóð um hríð utan
við hallardyrnar og hreytti úr
mér heilmiklu um sósíalisma, því
að ég hafði lesið mikið af róttæk-
um blöðum um sumarið. Þessir
háu herrar verða að sætta sig við
íorvitnisaugu fjöldans, og það
nær þá ekki lengra en að mér
verður fleygt út, hugsaði ég.
Svo hélt ég af stað til konungs-
ins með tvo menn til fylgdar. Það
var að vísu all-nærgöngult af mér,
en ég er. óvanur ströngum hirð-
siðum. Puck hafði gatslitið skón-
um á Matterhorn, og okkur kom
saman um, að hann skyldi ekki
fara með í þetta sinn.
Sumardísin fylgdi okkur á leið,
1 fyrstu klifraði hún rösklega upp
brekkuna, og var fótyiss í gljúfr-
unum, en þó mátti sjá, að hún,