Dvöl - 23.12.1934, Side 7

23. des. 1934
D V Ö L
7
Hringurin n
Saga eftir Maurice Baring.
(Lauslega þýdd p,f J. J. J.)
I landi nokkru, sem nú er
löngu gleymt, ríkti í fyrndinni
konungur, sem var mjög hirðu-
laus um velferðarmál þjóðar
sinnar. Allur áhugi hans sner-
ist um veiðiskap og flautuspil,
en stjórn ríkisins fengu ráðgjaf-
arnir að annast um. Af stjórn-
málaástæðum var það ákveðið,
þegar er konungur tók við rík-
isstjórn, að hann skyldi giftast
dóttur nágranna konungsins. —
Þessi útvalda prinsessa, og síð-
ar drotning, var ung og yndis-
fögur. Andlitsdrættirnir voru
hreinir og mjúkur ávali vang-
anna, eins og á líkneskjum hinna
grísku listamanna. Augun voru
grá, og hárið eins og silki; vana-
lega virtist það vera brúnt, en
svara fátt, og ég herti upp hug-
ann og sagði, að hann þyrfti ekki
að láta svona digurbarkalega, því
að til væri máttur, sem væri jafn-
vel sjálfum Mont Blanc æðri. Og
ég benti á stjörnu, sem tindraði
í sömu andrá niður um ljórann.
Áður en ég hafði sleppt orðinu,
var jötuninn horfinn. Og þegar
rofaði til um lcvöldið, sáum við,
að hánn var orðinn að heljarstór-
um jaka, sem 'skriðan hafði rifið
stundum sló á það ljómandi
gullnum blæ. Hún var hörunds-
björt, sem fallegt blóm, sem hef-
ir dáið við kaldan andvara vor-
næturinnar. Konungurinn elsk-
aði hana ekki, en var stoltur af
fegui’ð hennar. Hún virti kon-
unginn, mann sinn. Hún hló
aldrei og jafnvel bros hennar
var sorginni skylt.
Við hirðina var maður nokk-
ur, sem Michael nefndist. Hann
var liðsforingi í lífverðinum,
kornungur, fríður sýnum og fjör-
mikill. Michael elskaði drottn-
inguna frá því hann leit hana
augum fyrsta sinii og líf hans
gjörbreýttist frá þeirri stundu.
En hann talaði aldrei um ást sína
við aðra, jafnvel ekki eínu sinni
með sér ogsem hafði stanzað rétt
á gjábarminum — fjölkynngi,
eintóm fjölkyngi!
En það var engri fjölkynngi að
þakka, að við komumst lifandi úr
jökulsprungunni. Það var eitt-
hvað annað, sem verndaði okkur.
Eitthvað, sem er æðra en Mont
Blanc.
Axel Guðmundsson
þýddi.