Dvöl - 23.12.1934, Blaðsíða 6

6
D V
Ö L
23. des. 1034
hann eins og soltinn úlfur, og
seinna beit hann af mér margar
tær, þrjóturinn sá arna.
Við hröðuðum okkur gegnum
skuggalega hallarsalina, sem
tjaldaðir voru hvítum blæjum
eirts og líkhús, fram hjá musteris-
hvelfingunni, þar sem orgelið
drundi eins og kominn væri dóms-
dagur, og út í hallargarðinn, þar
sem andarnir máðu út hvert spor
á stígnum. Og nú tók ekki betra
við, því að hér var bersýnilega
reimt. Stunur og andvörp heyrð-
ust í sífellu, og allt í einu kvað
við Jhæðnislegur, skerandi hlátur,
og langar, dökkar flygsur, sveip-
aðar hvítum hjúpum, flugu fram
hjá', okkur. Það var ekki gott að
sjá,1 hvað það var, en mér duttu
í húg bergrisar.
Svo komumst við út í stóran
forgarð, sem heitir Grand Pla-
teau. Við vorum komnir miðja
vegu yfir hann, þegar kvað við
falltííyssuskot. Ég leit upp og sa
hvítáln reykjarmökk yfir Mont
Mau<iit, og svo gaus upp hver
mökkurinn á fætur öðrum. Þetta
verður ægilegur hildarleikur,
hugsuðum við.
Þessu fór fram um hríð. Þá
kvað við ógurleg þruma rétt uppi
yfir okkur, jörðin rifnaði undir
fótum okkar, og ég fann, að ég
hrapaði niður í eitthvert hyldýpi.
Allt varð hljótt og helkuldinn
gagntók mig.
En ;svo vaknaði sjálfsbjargar-
hvötin. Ég reis upp við dogg í lík-
kistunni og litaðist um. Annar
fylgdarmaðurinn bærði nú einn-
ig á sér, og okkur tókst að
sprengja lokið, sem búið var að
skrúfa á kistu hins fylgdarmanns-
ins. Okkur til mikillar furðu kom
nú í ljós, að við vorum lifandi eft-
ir allt saman. Við vorum lokaðir
inni í neðanjarðarklefa og biðum
dómsins, en okkur kom saman
um, að úti væri um okkur. Ljós-
skíma féll inn um ljósaop langt
fyrir ofan okkur og rétt fyrir
framan var hyldjúp gjá. Það var
allra líkast Mamertin-fangelsinu
í Róm. Okkur gafst nægur tímí
til að hugsa um hagi okkar. Það
var gagnslaust að barma sér eða
hreyfa andmælum. Við óskuðum
bara, að réttarhöldin tækju'sem
fyrst enda.
Öðru hvoru rak hvítur jötunn
hausinn inn um íangelsisglugg-
ann og þeytti snjógusu í okkur.
Svo hló hann hæðnislega og
þrammaði leiðar sinnár. — Þyk-
ist þið ,enn vera drottnar jarðai'-
innar, litlu, vesælu mannpöddur!
öskruðu þeir, svo að allt lék á
reiðiskjálfi. Við bitum á jaxlinn
og þögðum. Að lokum rann mér
í skap, og ég sagði jötninum að
fara norður og niður. Ég leit til
raunabræðra minna, og við reynd-
um allir að brosa, en það urðu að-
eins afkáralegar skrumskælur,
því að hláturvöðvarnir voru
stiyðnaðir í helbláum andlitum
okkar.
En allt um það varð jötninum