Dvöl - 23.12.1934, Blaðsíða 9

23. des. 1934
D V Ö L
9
Óðinrt og Gunnlöð.
Viltu deyja mér, litla lyngblóm —
lifa i örsmárri minning,
gefa œfi — cefina álla
fyrir eina gobborna kynning ■
Víltu deyja mér, litla lyngblóm?
— Hve Ijúfan sákleysib gefur,
sem dagghreinast blóm við bergið
trá bernsku þú vaxið hefur.
Yfir fjöll og /irnindi kom ég
með fiáttskap og ágivnd í sefa,
jeg kom til að rœna, rœna, —
mér rann ekki’ i hug: að gefa.
Jarðblindir jötnar geymdu
hvað jólnum sœmdi að eiga;
ég kom, til að kallast drottinn
Kvásis dýrmœtu veiga.
Ég kom til þin, Gunnlöð góða,
með glitrandi snœ i hári,
með lifna skykkju og skúa,
sköflung og arm i sári.
Þú fagnaðir guðagesti,
sást geisla úr auga skina
þott velkt hefði ferðafeldinn
og fennt i hárlokka mina.
/ vernd þinni var mér borgið.
En vargur spyr ei að leiðum.
Eg ginnti' af þér drykkinn dýra.
með dvöl minni’ og Jognum eiðum.
Nú er ei annað en kveðja —
þig eina hjá jötnum láta.
Eg flýg heim í Ásgarð aftur,
þú eftir munt stara — og gráta.
Hve Ijúfan við lin þú sefur —
i lund þér býr tryggð og sœla.
Þig grunar Jiað sizt, að guðir
þá góðu svikja og vœla.
Margt keypti ég dýrum dómi
að dýrstur ég sjálfur yrði;
ást þin og sakleysi’ ei sýnist
hjá sóknum })eim mikils virði.
Þó glúpnar mitt grimma hjarta
GunnJöð, við hvíJu þina
þar só/hvit og ung þú angar,
uggJaus um brottför mina.
Eitt bætir: með guðdómsgeisla
ég goldið hef sálu þinni,
son muntu fœða er sannar
svartjötnum guðakynni.
Svo ve.rði það allar aldir:
að ástfórn, er saklaus meyja
fœrir af tállausu trausti
og tryggð, hún skaJ aldrei deyja.
s
— I minning' um mildi þina
ég mœli svo um, að liflr
geisli af guðdómsljósi
gjttfum svikanna yfir. Hulda