Dvöl - 28.04.1935, Blaðsíða 7

28. apríl 1935
D V
Ö L
7
voru áhrif yðar á hann svo skað-
leg. Þér eyðilögðuð sköpunargáfu
hans.«
»Byggið þér þessa skoðun yðar
á því, sem hann sagði yður?«
Leighton hugsaði sig um andar-
tak áður en hann svaraði. »Nei.
Sannast að segja, man ég það,
þegar ég hugsa mig um, að aðeins
tvisvar var á yður minnst. Eftir
að þér borðuðuð kvöldverð með
okkur í íbúð Varians, voruð þér
aldrei nefndar á nafn.«
Isobel Fairlie horfði fast á hann
og spurði með ákafa, sem hún dró
ekki dul á: »Hvað sagði hann um
mig, þsssi tvö skipti, sem þið töl-
uðuð um mig?«
»Við vorum ekki að tala um yð-
ur,« flýtti Leighton sér að svara.
»En hann minntist á yður tvisvar
sinnum fyrsta daginn, sem hann
sá yður. Munið þér ekki eftir, að
Petersham’s bauð honum að hitta
yður í kvöldboði.«
Hún kinkaði kolli.
»Varian var að því kominn að
neita boðinu,« hélt Leighton á-
fram. »Hann var hræddur um,
að þér svöruðuð ekki til þess orð-
stírs, sem af yður fór, og ég 'man,
að hann gerði mjög háðslegar at-
hugasemdir um yður.«
»Hverjar voru þær,« sagði hún
og það kenndi óþolinmæði í rödd-
inni.
Nú var Leighton skemmt. »Sjá-
ið þér til,« byrjaði hann. »Mér var
algjörlega ókunnur orðstír yðar,
bó undarlegt megi virðast. Ég
hafði aldrei heyrt yðar getið eða
heyrt æfintýri yðar. Varian sagði
mér ágrip af því.
»Segið mér nákvæmlega, hvað
hann sagði.«
Leighton hugsaði sig um stund-
aróorn. Hann mundi samtalið orð-
rétt og sá Varian ljóslifandi fyrir
sér í birtunni frá arineldinum,
háan, grannvaxinn. Hann reykti
vindling og gekk letilega fram og
aftur um gólfið. Hann heyrði lága
háðslega rödd hans, hann naut
sögunnar, sem hann var að
segja. — »Nei, kæri Leighton,
hafið þér aldrei heyrt getið um
ungfrú Fairlie? En kæri drengur
minn! Snilld hennar hefir þegar
gert hana ódauðlega.« Svo sagði
hann honum, að Isobel Fairlie væri
amerísk og af óþekktum uppruna.
Gamall milljónamæringur frá Kali-
forniu hafði arfleitt hana að eig-
um sínum og gerði það henni
kleift að ferðast um Evrópu. Hún
hafði aldrei verið fögur, en þó
hafði henni alltaf tekizt að ná valdi
yfir óvenjulegum mönnum. Snill-
ingar gáfu henni trúnað sinn. Því
til sönnunar mætti nefna mynd-
irnar, sem þeir máluðu af henni
Besmardi, Blanche, Modiglian og
Picassio. Svo mætti nefna söngv-
ana þrjá, sem Debissy hafði til-
einkað henni. Svo var sónatan, sem
Meredith orkti til hennar á gam-
als aldri. Ennfermur var sú stað-
reynd fyrir hendi, aðMarcel Proust
hafði sýnilega dulbúið hana í gerfi
einnar söguhetjunna í: »A la rech-