Dvöl - 28.04.1935, Blaðsíða 16

16
28. aprll 1935
D V
Þá fylgja því gnestir
og brestir og brak
og brimhljóð og leysing
og vœngjatak.
Hið nýja er alltaf í œtt við vonð.
eðlið er samt, þótt skipt sé um sporið,
hvort vötnin ólga og velta sér
eða vorsólin kyssir og döggin fer.
Það kemur, það keniur,
hið nýja, hið nýja!
— — Hvar œtlar þú þína
dáð að drýgja?
Ertu liðsmaður hins,
sem hverfur og fer,
eða herx/iaður þess,
sem i vœndum er?
Framtiðin heilsar.
Hún lcveður og kallar:
Komdu með störf þín
og hugsanir allar.
Er þér harmur,
að veturinn hverfi úr dal?
Eða hrœðist þú vorið,
sem koma skal?
Við erurn hiklaus í hugsun og verki.
Við hyllum hið nýja
og berum þess merki.
Með vorglöðu brjósti
og vinnandi hönd
við veljum því leiðir
og nemum þvi lönd.
Við kjósum að grœða þig,
glóbjarta framtíð,
á gröfum hins liðna,
í skjóli hjá samtíð.
Ö L
Við hreinsum þinn völl
og við vökvum þin blóm
og vemdum þin hreiður
og tignum þinn hljóm.
En þurfirðu að berjast
og brjótast til valda,
á baráttumönrrum
og uppreisn að halda,
og tœta hið gamla, sem torsóttast er,
þá tökum við plóginn
og byltum með þér.
Guðmundur lngi.
Tveii' bændnr, sem voru leigu-
liðnr hjá mjög harðdrægum jarð-
eiganda, mættu honum einu sinni
að vetrarlagi. Varð þá öðrum
þeirra að orði:
— Sjáðu, Bensi, þarna kemur
Sigurður labbandi, og ekki er
honum kalt, því vettlingalaus er
hann.
B e n s i: Kait! Hvernig ætti hon-
um að vera kalt, sem alltaf er
með hendurnar í annara manna
vösum?
— Heíir kon&n þín gefið þér
þetta glóðarauga?
—■ Nei, þetta hefi ég fengið
utan hjónabandsins.
Hún: (hugsandi); Já, líklega
er skynsamlegast fyrir mig að
giftast Árna. Hann er sá eini, Bem
óg er viss um að geta skilið við
án þess að iðrast þess.