Dvöl - 28.04.1935, Blaðsíða 4

4
D V
Ö L
28. apríl 1036
í Lido. Honum leið svo vel, er
hann tók aftur upp venjur sín-
ar heima fyrir. — Þér getið
tæpast ímyndað yður hversu mik-
ið hann náði sér á vikutíma
heima.«
Isobel Fairlie roðnaði. »En hann
var gamall maður, herra Lighton,«
andmælti hún þýðlega. »1 hitan
um í ágústmánuði hlýtur ferðalag-
ið frá Feneyjum að hafa þreytt
hann afar mikið. Og áður var hann
búinn að fá hósta.«
Leighton kinkaði kolli. »Hóstinn
var horfinn eftir viku,« sagði hann
þurrlega.
Rétt er það, að hann var ekki
lengur ungur, eins og þár segið.
En í mínum augum var hann ekki
gamall fyrr en hann kom úr þessu
orlofi. Mér hnykkti við að sjá mun-
inn á honum. Þegar hann lagði af
stað til að heimsækja yður, leit
hann ekki út fyrir að vera meira
en sextugur, en þegar hann kom
aftur---------«
»Hann var sjötíu og fjögra,«
sagði hún.
»0g hann leit út fyrir að vera
það, ungfrú Fairlie, ekki degi
yngri.« Leighton þagnaði og hélt
svo áfram alúðlegri. »Ég hefi
stundum verið að hugsa um, hvort
hann hafi haft hugbcð um, að
dauðinn var í nánd. Hann var svo
ákafur eftir að ljúka Kristalsvas-
anum. Aldrei, öll árin, sem ég var
skrifari hans, var hann eins fljót-
ur að semja og síðustu sex vikurn-
ar eða eftir að hann kom frá Lido,
þangað til hann lagðist banaleg-
una. Seinna skildi ég, að þetta var
kapphlaup við dauðann.«
»0-o?«
Þessi hvíslandi spurning vakti
á svipstundu upp gremjuna, seni
Leighton bjó yfir og gat tæpast
dulið. »Já, eftir fimm einskis nýt
ár, mætti maður segja. Og þv‘
kapphlaupi tapaði hann.« Hann
gladdist, er hann sá, að hún
kveinkaði sér og yfir að sjá þján-
inguna í gráu augunum hennar.
Eins og ósjálfrátt hélt hann áfram,
ákafur í að gera upp reikninginn.
»Ég gat ekki varist að minnaðt
áranna, er eytt var til einkis, með-
an ég hlustaði á útfararræðurn-
ar, einkum undir lofræðu Barries,
og þá minntist ég þess einnig, að
beztu bók Varians var aldrei lok-
ið. Hún var ófullgert snilldarverk-
Eins og þér vitið, þurfti ekki svo
að fara.«
»Er snilldarverk þrátt fyrir
allt,« staðhæfði Isobel Fairlie. »0g
það á heimurinn yður að þakka,
herra Leighton. Ef þér hefðuð
ekki búið hana undir prentun —
_ —«
Leighton setti frá sér bollann-
»Eg gerði aðeins skyldu mína, en
það var erfið skylda, því ég veit
hvernig þessi bók hefði getað orð-
ið.«
Isobel Fairlie brosti þunglynd'
islega. »Hann lét eftir sig margaT
bækur, herra Leighton, en naut
lítillar hamingju. Reynið þér að
muna það.«