Dvöl - 01.09.1935, Page 8

8 D V Ö L 1. september 1935
H v i s 1
Eftir Allan N. Monkhouse
„Ég- heyri ekki, hvað þið hvísl-
ið“. Hvaðan var þetta? Það hafði
ásótt hann í marga, daga. Frá ein-
hverju skáldi Elísabetartímabils-
ins? Vebster — áreiðanlega. Hann
greip bókina og leitaði —. Hér
var það í „Hertogafrúin af Mal-
fi“. Brjálæði og limlesting ann-
arra beit ekki hót á hana. En
hvíslið----------
Hvísl, hvísl. Hvenær hóf það
sitt afleiðingaríka, hlutverk í lít'i
hans. Hann rakti sundur í huga
sér löngu liðna atburði. Hann
minntist bernskunnar. Hann sat
við teborðið í hópi eystkina
sinna. Þau höfðu sinn eigin fé-
lagsskap, þar sem hann var
venjulega útilokaður. Jóan og
Alfred sátu alltaf saman. Þau
hvísluðust á, um hann, móti hon-
uml Fóstran var vön að segja:
„Engar hvíslingar", og minna
þau á, að þetta var ókurteisi.
Stundum barði hann skeiðinni
sinni í borðið og hrópaði: „Þau
eru að hvísla“. En fóstran svar-
aði: „Hróp er Jafn ljótt“. Auð-
vitað var þetta ekki rétt. Átti
ekki að hrópa sannleikann, þegar
lyginni var hvíslað. Bara að pabbi
og mamma töluðu ekki um hann
svona sín á mjlli. Því töluðu þau
ekki við hann.
Fortíðin sameinaðist nútíðinni.
ITann greindi tæpast minningarn-
ar frá hugsunum líðandi stundar,
bernskuna frá fullorðinsárunum.
Faðir hans hafði sagt honum frá
Hvíslsalnunr — forhöllinni í Sc.
Pálskirkjunni. Hvelfing dómkirkj
unnar greip hið minnsta hljóð
og kastaði því margföldu frá ein-
uml vegg til annars. Hann hugs
aði oft urn þetta. Það var furðu-
legt. En þurfti ekki tvo að
hvísla? Var hægt að hvísla út í
loftið? Geturðu hvíslað að eng-
um? Ilvað varð af öllu hvíslinu
í hvolfi dómkirkjunnar ?
í skólanum varð hann að læra
„Forna sæfarann" og -hann áleit
það mesta kvæði heimsins. Ef
hann átti að færa rök fyrir þeirri
skoðun heima, þá tilfærði hann:
„Úr fjarlægð sveif hvísl
yfir dáleidda- dröfn
og draugaskipið var brott“.
Það var beðið árangurslaust
eftir meira. Hann taldi þetta nóg.
Móðir hans sagði, að hann væri
undarlegur drengur, faðir hans
horfði á hann hugsandi og sagði,
að hann hefði valið tilvitnunina
vel. Ilann sá, að Jóan og Alfred
hvísluðust á.
Já, alla æfina hafði hann verlð
settur hjá. Ekki aðeins með
ihvíslinu, það var bafa tákn alls
hins.