Dvöl - 01.09.1935, Qupperneq 10

10
D V
1. september 1935
konar hvíslingar. Margaret varð
skelfd, en 'Svo kom hún þeirri
flugu í höfuð honum, að í raun
inni hefði kötturinn ekkert brot-
ið af sér meira en hún sjálf.
Hann andvarpaði: Ég er brjálað-
ur — ó, ég er brjálaður. Hjálp-
aðu mér. Einhver dulinn kraftur
knúði hann til að segja þetta.
— Svo fór hann frá henni,
það var bezt, úr því sem' komið
var. Ilún hlaut að hafa verið
honum svona góð af meðaumkv-
un, faðmað hann, kysst burt
heimskulegu hugsanirnar, allt af
meðaumkvun. Hann fór til her-
bergis síns og háttaði. Hann
varð að hugsa málið, láta ekki
stjórnast af tilfinningum.
Læknarnir komu. Hann vissi
vel hvað þeir vildu. Hann sá þá
meira að segja hvíslast á,. eða
mynda sig til þess í það minnsta..
Gerið það ekki“, hrópaði hann.
,,Gerið það aldrei“. Þeir skildu
hann ekki. „I hamingju bænum,
frelsið mig frá- þessum hvísling-
um“. Auðvitað skildu þeir ekki,
hvað hann fór. Menningarlausir
bjálfar, ókunnir stéttinni!
Hann olli ekki miklum erfið-
leikum. Hann sagði þeim, hvað
uni var að ræða: „Veill öðrum
þræði — aðeins á sérstakan
hátt. Einræði“. Hann talaði kurt-
eislega við þá. „Hver var það“,
spurði hann, „sem kom með þá
fyndrii um brjálaðan mann, að
hann hefði allar skrúfumar laus-
ar?“ Þeir svöruðu þessu ekki
Ö L
Heimskingjar! Þeir gáfu honum
aðeins nánari gætur.
Á hælinu kom hann sér vel.
Það var fyrirmyndar staður, lík-
astur góðu dvalargistihúsi. Þeir
lærðu fljótt lagið á honum, hann
reyndist ofurlítið heyrnardaufur,
en vildi ekki missa af nokkru
oröi. Þegar opinberar heimsóknir
stóðu yfir — geðveikra erindrek-
ar eða hverjir sem það nú voru
— þá bað hann þá að gera svo
vel og tala hátt og skýrt. „Það
cr allt, sem ég þarfnast“, sagði
hann. „Fólkið hér er á góðum
vegi. Það hvíslar aldrei í horn-
unum. Ég hefi vanið það af því.
Það er ósiður, eins og þér vitið.
Hér er engu leynt. Mér þykir
\ænt um að fá að skrafa svolítiö
við skynsama menn. Tökum mig
sem dæmi — frábært dæmi. Ég
hafði einræði. Ég gleymdi, hvar
ég var veill. Með tímanum liefi
ég fengið veilur félaga minna og
Irjáningabræðra. Sorglegt — ekki
satt? Nú.er ég aðeins heilbrigðuv
að iitlu leyti. Þaö mætti kalla
mig einvita".
Snögglega, hrópaði hann: „Eng-
ar hvíslingar!“
Karl Strand þýddi.
— Hvers vegna gafstu stúlk-
unni í fatageymslunni svona mikið
þegar hún fékk þér'frakkan þinn?
— Heíirðu athugað frakkan,
sem hún fékk mér?