Dvöl - 31.12.1935, Síða 18

18
D V
Ö L
31. des. 1935
in — þeir ættu að vera komnir á
stað.
Vegurinn upp að námunni
liggur í ótal bugSum og sést næst-
um þvi allur úr þorpinu. En hvar
er dökka línan, sem um þetta
leyti dags bugSar sig niSur eftir
honum? ÞaS befir þó vonandi
ekki veriS ráSist á þá á leiSinni?
Einstaka kona spennir greip-
ar í vaxandi gremju eSa eys úr
sér mergjuSum formælingum.
HingaS og þangaS gráta börn af
sulti — og grátur þeirra héyrisl
langt til.
Verkamennirnir hafa séS sól-
ina ganga tii viSar. þeir bafa
hætt vinnunni og lagt verkfærin
til hliSar. Nú standa þeir i smá-
hópum ‘og bíSa námueigandans.
Yzt úti á ásunum stendur höf-
uSbóliS —- þaSan mun hann
koma. — ÞaS er hart, aS ekki
skuli vera hægt aS fá á réttum
tima þessa aura, sem unnið er
fyrir meS súrum sveita! AS-
eins aS hann sé nú ekki farinn
burtu eins og siðasta laugardag.
AS lokum kemur hann þó. og
með honum stóri hundurinn
hans. Skinnpokinn er með - þá
er peninga von. — Eftir rúman
hál'ftíma er komið heim meS
vikulaunin. ÞaS hallar undan
fæti, og átta krónur i vasanum
létta sporin. Námueigandinn og
verkamenn hans mæla vikuvinn-
una: Götuhellur, höggflísir og
þrepsteina. Hinn mikli maður
skammast yfir einum faðmi af
höggflísum, sem ekki er lagður á
sléttan grunn. — ÞaS mælist ekki
rétt, segir hann. Sænski Anders
tekur á móti aðfinnslunum með
drúpandi höfði og vonar að hann
losni þannig við frekari óþæg-
indi. Námueigandinn hefir líka
rétt til að nota mat í stað liinnar
heiðarlegu og réttlátu faðma-
mælingar.
Námueigandinn lítur rannsak-
andi á hann.
-— Jæja, jæja, sleppum því í
þetta sinn. Ég fer tæplega á höf-
uðið fyrir þá aura, sem þú getur
haft af mér, Anders, segir hann
góðlátlega og fer að opna pok-
ann.
Nú berst bjölluhljómur vfir ás-
inn. Þreklegur hestur fyrir litl-
um sleða kemur þjótandi eftir
veginum frá höfuðhólinu. Spjátr-
ungslegur maður sonur
námueigapdans — i loðfeldi og
með loðhúfu á höfði, stekkur út
úr sleðanum og kemur til þeirra.
— KemurSu með til bæjarins,
pabbi? ÞaS á að spila L’hombre
á hótelinu.
— Ég hefi ekki efni á því i
kvöld, svarar námueigandinn.
Sonurinn bendir með tánni á
skinnpokann, en námueigandinn
hristir höfuðið og litur á verka-
menn sína.
— Vitleysa, gamli, verlcamenn-
irnir bíða þangað til á mánudag-
inn! Það er til sjnjörs að vinna
en ekki flauta í lcvöld! — Slátr-