Dvöl - 31.12.1935, Page 19

31. des. 1935
D V 0 L
19
Hvítársundið
[Upphaf á löngu kvæði, sem höf.
hefir enn ekki lokið. Framhaldið
rnun ef til viil verða birt síðar. —
Kvæðið byggist á atburði, sem skeði
fyrir allmörgum ái'um].
I.
HÚN.
Rjóð í kinnum, með Ijósa lokka
og leiftrandi augun bláu,
með æskufegurö og yndisþokka,
sem alla hreif, er sáu.
Gengu um það margar gáiur og sögur,
hver gæfumaðurinn yrði,
því engin var til svo ung og fðgur
i öllum Borgarfirði.
Jíað vonir ól ýmsum um víða byggð,
að væru til ennþá bjargir,
því engum hún hafði heitið tryggð,
þótt hefðu þess óskað margir.
II.
HJÁ FLJÓTINU.
í þrengsíum, hjá ólgandi iðunnar
baugum,
þar æðisleg Hvítá fellur,
arinn sem nú þegar er orðinn
dálítið kenndur - og spónnýr
maður — heildsali. Þú verður,
svei mér, að ná þér niðri á þess-
um slátrara.
Námueigandinn liikar andar-
tak, svo stingur liann hendinni
niður i pokánn til þess að borga
hann starir á bæinn með eld í augum.
— X æðunum blóðið svcllur.
Hann var kominn úr suðri
með söl og vori,
með söngfuglum gisti byggð,
léttur i geði, léttur í spori
og laus við þunglyndi og hryggð.
Hann lieilluðu fjöllin, vötnin, vorið;
var vorsins barn síðast og fyrst.
Og æskunnar kapp var í blóð hans
borið
i baráttu og marmraunir þyrst.
Hann starir á fljótið, senr iossar
og sýður,
þá finnur hann ókennda þrá.
Hann finnur eitthvað,
sem eftir sér bíður
og yfrum hann verður að ná.
íturvaxinn með vöðva sterka
og vilja, sem treysta má.
Hún hvetur til erfiðra áliætiuverka
hin ókennda, nýfædda þrá.
Jóhann í Holti.
fysta manninuni. En í sama vet-
fangi sér hann, að augu verka-
mannanna hvíla á honum með
næstum því ógnandi kvíða. Og
allt í einu verður liann ófrínn á
svip og segir:
Við látum vinnulaunin biða
þangað til á mánndaginn, verka-