Valur 25 ára - 11.05.1936, Blaðsíða 15

1 9 1 1 — 1 9 3 6
VALUR 25 ÁRA
15
„Mont
Bftir Loft Guömundsson.
kgl. hiröljósm.
Mér fellur betur að skrifa aug-
lýsingar, en setja saman grein í
blað — en vegna þess að „Valur“
hefir farið fram á, að eg segði
eitthvað frá því sem ég man eftir
af barnsárum mínum og Vals, þá
vil eg segja frá einum montnum
ungum manni, sem hélt að hann
gæti alt —- en lá síðan á sínu eigin
monti, eins og flestir slíkir menn
gera fyr eða síðar.
Eitt sinn er eg var á K. F. U.
M. samkomu, spurði síra Friðrik
Friðriksson, hvort ekki væri hér
neinn, sem gæti spilað á orgel.
Mikið langaði mig til að standa
upp og gefa mig fram, en kveið
liinsvegar fyrir, að það myndi
bera of mikið á mér, og sat því
kyr, en eg er nú ekki alveg á
sömu skoðun núna!! Einhver til-
viljun varð til þess, að sá sem
gaf sig fram sem spilara gafst
upp, og var þá tekinn annar ung-
lingur í þessa stöðu. Eg man það
vel, að þessi strákur var svo hræ-
montinn af því að geta klórað sig
áfram á sálmalögum, að þvi tók
engu tali. Hann var settur í það
embætti að spila á fundum fyrir
stráka á aldrinum 10—14 ára.
Af sérstökum ástæðum var mér
það vel kunnugt, að hann leit
mjög niður á þessa litlu drengi,
og eyddi stundum ekki orði við
þá. Síra Friðrik sá fljótt í gegn-
um spilarann, og lyfti honum nú
á æðra stig, og gerði hann að
organleikara í U. D. (14—17 ára
drengja). — Þar sem eg lélc dá-
lítið á orgel fylgdist eg vel með
öllu, og man eg það, að þessi org-
anleikari framleiddi stundum óg-
urleg hljóð úr orgelinu, en það
bar ótrúlega lítið á því, vegna
þess, að síra Friðrik var þá lcom-
inn á svipstundu að orgelinu og
breiddi yfir þessi óhljóð með sín-
sinni sterku og breiðu rödd, en
organleikarinn kendi aftur á móti
þessum bannsettu, skrifuðu nót-
um um óhljóðin. Þótt það gengi
skrikkjótt að leiða sönginn, þá
mátti sjá á organistanum, að
hann vissi af sér, og fór það svo,
að bann tróð sér inn i aöal-
deiklina, spilaði hann þar og á al-
mennum samkomum og lét mik-
ið á sér bera, meðal annars „tróð
hann upp“, en þótt lög þau er
hann lék á orgelið væru vel þelct,
voru þau oft ekki betur túlkuð
á orgelið en svo, að margir þektu
þau ekki. Með stöðugu hrósi, og
þá lielst þeirra, er minna höfðu
vit á hljómlist, jólest á montið
hjá piltinum, og tók nú dóm-
kirkjuorgelið undir sig og hélt
konsert! — Allir vorkendu pilt-
greiinu og fékk liann væga blaða-
dóma. Ekki minkaði við þessa
hljómleika álitið, sem liann hafði
á sjálfum sér, en það hlaut að
koma að því, að þessi ungi maður
lilypi af sér tærnar, og sjálfsálit-
ið brytist út — og það skeði ein-
mitt í knattspyrnufélaginu „Val-
ur“.
Auðvitað fór það sem mann
grunaði, að þessi ungi maður
gerðist áberandi i knattspyrnu-
félaginu.
Fyrir 25 árum var stofnað
knaltspyrnufélagið Valur, af
nokkrum áhugasömum mönnum.
Sira Friðrik stjórnaði þvi með
sinni fádæma þolinmæði og alúð.
Við fengum stundum „utan und-
ir“ hjá honum, ef það hraut út
úr okkur ljótt orð, en það var nú
ekki svo sárt, því vanalega fylgdi
með ákveðin orð, sem enduðu
með faðmlagi.
Þeir, sem eg man best eftir sem
voru í Val, voru: Stefán sál. Ól-
afsson markvörður — mjög á-
kveðinn og efnilegur markvörð-
ur, sem allir litu upp til —, Fili-
pus Guðmundsson múrarameist-
ari, Nikulás Halldórsson, trésm.,
bakvörður, ásamt Helga Bjarna-
syni, múrara. Sem miðverðir
voru mjög framarlega sem knatt-
spyrnumenn og þéttir á velli, en
léttir í lund, Árni B. Björnsson,
kgl., Sveinn Þorkelsson, kaupm.,
og Pétur sál. Helgason og fleiri
góðir. Þó merkilegt megi heita,
þá man eg ekki eftir hverjir að-
allega spiluðu fram, en það eru
þó sérstaklega 2 menn, sem mér
er ómögulegt að gleyma, en það
voru þeir Jóhannes Sigurðsson
og svo þessi montni —- sem sé
eg sjálfur.
Eg kom þvi þannig fyrir, að
strákarnir létu mig ávalt fá bolt-
ann, þvi þá þótti eg góður að
„plata“, sem þá var kallað, og
þegar mér tókst að leika með
bollann fram og aftur í gegn um
strákana, levndi sér ekki ánægja
áhorfenda, þó æfing væri, og var
þá oft lirópað húrra o. s. frv. —
Það verkaði auðvitað á mig, sem
helt væri bensíni í eld, og tók eg
nú upp á einu bragði, sem dug-
aði lengi vel. Eg fékk strákana
oft til að detta, án þess þó að mér
væri um kent, en það með þeim
liætti, að eg lét mótspilarana (eg
spilaði center) sparka í skósól-
ann í stað boltans, þannig að í
því að mótspilari sparkaði, setti
eg fótinn fram fyrir. Fyrir þetta
bragð fékk eg þau laun, að eg
fékk iðulega sparkið í öldann í
stað sólans, og endaði það með
þvi, að eg varð að lokum að láta
meitla skemdina úr öklalinút-
unni, og þar með búinn að vera
sem knattspyrnumaður.
Eg liefi enn ekki séð noklcurn
mann lilaupa eins og Jóliannes
gerði. Því við sem vorum latir,
en þáðum boltann færðan til
okkar, blátt áfram siguðum Jó-
hannesi á alla og um alt, enda
var hann kallaður „sá þyndar-
lausi“, en heldur þótti liann linur
þegar liann átti að skjóta á mark,
Frh. á bls. 39.
*