Melkorka - 01.06.1953, Blaðsíða 5

var skrifuð út frá sjónarmiði friðelskandi
manns. Hann sagði eitthvað á þá leið, að á
meðan konan hugsar á þennan hátt, verður
aldrei friður á þessari jörð. Á nteðan hún
getur hugsað sér elskhugann eða soninn í
herklæðum, vinnandi svokölluð stórvirki
með því að drepa elskhuga og syni annarra
kvenna, á meðan mun karlmaðurinn leggja
undir sig lönd, fremja yfirgang og vinna
víg. Konan hefur uppeldi karlmannsins í
liendi sér, bæði sem móðir, ástmey og eigin-
kona. Það er kannske nokkuð langt gengið
að skjóta á þennan hátt allri ábyrgð yfir á
konuna, og þó eru þetta ákaflega lærdóms-
rík orð, sem beina huganum að hinu mikla
hlutverki heimilanna, ekki bara konunnar,
heldur foreldranna beggja, sem lilúa eiga
að fyrstu bernsku barnsins og sá því fræi,
sem við vitum nú í ljósi nýjustu sálfræði-
legra rannsókna að ræður lífsstefnu barns-
ins síðar á ævinni að miklu leyti.
Hér er þá liinn stóri hlutur heimilanna,
fyrstu bernskuárin, ábyrgð, sem enginn er
börn elur upp fær skotið sér undan. Egill
Skallagrímsson yrkir 7 vetra „Það mælti
mín móðir“, áhrifin frá móðurknjám eru
þau, að hann skuli fara brott með víkingunr
og „höggva mann og annan“. Þorgeir Há-
varzson býr víst sína ævi alla að kennslu
móðurinnar um garpskap og mætti svo lengi
telja. Það veldur mestu hér sem annars
staðar, að „undirstaðan rétt sé fundin“, og
hennar þarf ekki langt að leita eða ætti ekki
að vera í kristnu landi, því hún er ekkert
annað en kærleikur, mannúð og fórnfýsi,
allt saman þveröfug hugtök við hernaðar-
iegt uppeldi og árásir eins manns á annan,
eða einnar þjóðar á aðra.
Það eru undarlegir tímar, sem við lifum
á. Heimsbyggðin er dregin svo saman í eina
lieild, að hún er öll ekki miklu erfiðari yfir-
ferðar en eitt land var áður og sambönd öll
svo náin og mikil, að segja má að eitt landið
eÖa þjóðin geti ekki án allra itinna verið.
Það má líka fullvrða að hver einasta þjóð í
melkorka
Fyrir framan Alþingisliúsið við stofnun lýðveldisins
1944. Það er á valdi okkar kvenna hverjir skiþa þar sceti
eftir nccstu kosningar.
heiminum þráir frið, þráir að fá að lifa lífi
sínu í friði og stunda störf sín óttalaust. En
einmitt af því hvað þessi þrá er sterk, þá er
svo auðvelt að skapa óttann við hið gagn-
stæða, óttann við ófrið, óttann við gjöreyð-
ingu á lífi og landkostum. Og svo er hernað-
arvélin, hernaðaráróðurinn settur í gang.
Hver þjóð hyggst að tryggja sig með því að
verða fremst í kapphlaupinu og jrað á að
vera gert til þess að koma í veg fyrir ófrið,
því auðvitað vill engin þjóð kannast við
það, að hún stefni vitandi vits nreð heiminn
út í nýja styrjöld. Það má segja að einkenni
lífsins í dag sé ótti allra við alla, og lækn-
ingin við þessu dæmalausa böli er ennþá
meiri ótti, sem svo alfir vita að ekki getur
endað með öðru, ef áfram er haldið, en með
þeirri sprengingu, sem að meiru eða minna
leyti kann að þurrka út allt líf á jörðunni.
Reynt er svo að kasta einhverri fegurðar-
blæju yfir allt saman með því að telja
mönnum trú um að morð í stríði séu hetju-
dáðir, að múgmorð á konum og börnurn í
loftárásum séu aðdáanleg afrek o. s. frv.
Einnig hér á landi eiga heimilin, sem eiga
að vaka yfir þjóðarsálinni að búa við þenn-
an ægilega stríðsáróður. Kvikmyndir, bók-
menntir, Jró aðallega útlendar, hazablöð og
lélegir reyfarar, útvarp og dagblöð flytja
heimilunum sífelldlega fagnaðarboðskap
37