Melkorka - 01.06.1953, Blaðsíða 6

stríðsæsinga og frásagnir urn þrekvirki
þeirra sem eru útsendarar dauðans. Oft á
dag skýrir útvarpið með hlakkandi hreim frá
árangursríkum loftárásum á óvarðar byggð-
ir og borgir austur í Asíu, það er eins og
bregði fyrir sæluríku brosandi andliti um
leið og talið er upp, hvað marga óvini hafi
tekizt að drepa, en tiltölulega fáir hafi fallið
af vinum íslenzka útvarpsins. Allar leiðir
eru notaðar til þess að umturna og öfugsnúa
friðelskandi mannssálinni, jafnvel leikföng
barnanna. Ég las nýlega í dönsku blaði
barnasögu, sem hét „Drengurinn hans
pabba verður kúreki“. Jafnframt lýsing-
unni á hetjulífi kúrekans var sýnd mynd af
drengnum í kúrekabúningi, skjótandi úr
byssu sinni. í Danmörku eru það nú mest
eftirsóttu leikföngin fyrir drengi, kúreka-
búningur með tilheyrandi vopnum. Einnig
hér eru leikföngin farin að standa í sam-
bandi við hérnað. Byssur og bogar, hnífar í
belti og ég veit ekki hvað fleira eru að verða
eftirsótt leikföng. Ég hef meir að segja heyrt
getið urn skemmdir, t. d. rúðubrot með ein-
hverju, sem á að tákna vélbyssur, kannske
kemur einhver eftirlíking atómsprengjunn-
ar næst.
Hvað eiga nú veslings heimilin að gera,
hvernig eiga þau að reisa rönd við hinum
lævísa áróðri, sem alls staðar smýgur inn,
því við erum nú einu sinni komin í þjóð-
braut, og ég hef enga verulega trú á því að
loka sig inni, hætta t. d. að lesa dagblöð eða
hiusta á útvarp. Það verð ég samt að segja,
að mér finnst að foreldrar þurfi ekki að gefa
börnum sínum stríðsleikföng, eða þola það
að aðrir geri það. En það eina, sem ég held
að geti komið að gagni er að taka upp sterk-
an, ákveðinn áróður á móti stríðsæsingun:
um, og þar eiga skóli, kirkja og ríki að koma
heimilunum til aðstoðar og það strax.
Það er mikið um það talað. að skólaganga
barna og unglinga hér á íslandi sé orðin
allt of löng. Þó er það nú svo, að ég veit það
frá mörgum kennurum og skólamönnum,
að ítroðslukröfurnar eru svo miklar, að
uppeldisáhrifin eru látin sitja á hakanum.
Margir þessara manna taka það mjög nærri
sér og mundu vilja verja til þess miklu
meiri tíma en þeir telja sig mega að rækta
barnssálirnar og ástunda að framleiða
menn, sem lieldur vilja græða en særa, lífga
í stað þess að deyða, rækta í stað þess að
leggja í auðn. Hér þarf ekkert annað í rnörg-
um stöðum en viðurkenningu frá hálfu rík-
isins fyrir því að þetta sé gott starf, sem ætl-
azt sé til að einhverjum tíma sé varið til.
Og úr því komið er upp úr barnaskólunum
ætti þetta beinlínis að vera sérstök fræðsla
eða fyrirlestrar, sem rétt væri að leyst væri
af hendi í samráði við kirkjuna, eða að ein-
hverju leyti undir hennar umsjón. Samfara
þessu ætti að fara fram fræðsla um menn-
ingarleg verðmæti þjóðarinnar og verndun
þess íslenzks arfs sem góður er og samboð-
inn kristinni menningu, sem sízt mun lak-
ari liér en annars staðar.
Ég get ekki ímyndað mér annað en að
kirkjan myndi fyrir sitt leyti með gleðí taka
að sér sinn þátt af þessu hlutverki og vera
fús til sameiginlegrar skipulagningar og
vissulega ætti ekki að standa á Alþingi og
ríkisstjórn. Því er oft haldið fram af dag-
blöðum stjórnarflokkanna og sömu kenn-
inguna hef ég heyrt ráðherra og alþingis-
menn flytja á Alþingi, að íslenzk menning
eigi að vera svo sterk, að hún þoli dvöl út-
lends lierliðs hér á landi um ófyrirsjáanleg-
an tíma. Játa þó allir þessir aðilar, að um
þjóðernislega og menningarlega hættu geti
verið að ræða. Mundu þá ekki þessir menn
verða fúsir til þess að leggja eitthvað meira
af mörkum til uppeldis og fræðslumála í
því skyni að styrkja menninguna og þjóð-
ernið í hinni miklu hættu, sem að steðjar.
Ég leyfi mér ekki að efast um það og legg
því til að þetta þing sendi áskorun til ríkis-
stjórnar, Alþingis og kirkju um að taka upp
samstillta baráttu fyrir menningarlegum
vörnum þjóðarinnar, sem hagað sé eitthvað
í þá átt, sem hér hefur verið rætt um.
Rccða flutt á þjóðarráðstefnu gegn her i landi 5. mai.
38
MELKORKA