Melkorka - 01.06.1953, Blaðsíða 10

Sumar ú heiðum
minni. En þegar móðir mín var að enda við
að næla á mig skotthúfuna, kom upp á loft-
ið önnur kaupmannsdóttirin, er átti að
fermast með okkur þennan dag. Það var
Ingileif dóttir Sigurðar Bakkmanns. Hún
var komin í hvítan kjól, með slegið hár, er
náði næiTÍ ofan í mitti. Hún bauð góðan
dag og gleðilega hátíð. Leit hún síðan þegj-
andi yfir fermingarsystur sínar og segir svo:
„Eru þetta fermingarfötin hennar Jónu,
sem hún er komin í?“
,,Já,“ svarar móðir mín. „Efnin eru nú
ekki skárri en þetta hjá okkur.“
Þá segir Ingileif: ,,Mér voru gefin klæðis-
peysuföt, sem ég fer ekki í fyrr en ég kem úr
kirkjunni. Má ég ekki sækja þau og færa
hana í þau?“
Móðir mín tekur því vel. Ingileif sækir
svo fötin og allt, sem með þurfti og klæðir
mig í. Var ég þá ekki síður klædd en lrinar.
Og þó að pilsið væri heldur sítt, fannst mér
það ekki gera neitt til. Þá sáust síður ís-
lenzku skórnir. Ingileif átti ekki aðra skó en
þá, sem liún var á. Svona hefur það ávailt
verið um mína daga. Eg hef kynnzt margri
góðri sál á leið minni um lífsins dal, er hafa
líkzt Ingileif. Þökk sé þeim öllum, er sá
góðu sæði. En sæði það, er Ingileif sáði
þennan dag, hefur áreiðanlega fest rætur.
Mitt var að ávaxta það.
Þegar ég kom út úr bænum með móður
minni, þennan hvítasunnudag, skein sól í
heiði. Allir héldu til kirkju. Það gerðum við
líka. Löng var rnessan. Öll urðurn við að
lesa upp úr kverinu okkar. Ekki man ég nú,
hvað ég las utan þessa grein úr Helgakveri:
,,Guð er algóður. Hann vill öllum skepn-
um sínum allt liið bezta, o. s. frv.“
Eg var þreytt, er þessu var lokið. En móð-
ir mín þurfti að finna prestinn til þess að
borga honum fyrir ferminguna. Við urðum
lengi að bíða. Nú þurfti að veita beina öllu
fyrirfólkinu, sýslumanninum og kaupmönn-
unum, er fermingarbörnin áttu, konum
þeirra og börnum. Margt kirkjugesta fór
strax á stað. Loks, er móðir mín fékk á-
lieyrn, fór ég að sækja hestinn og leggja á
hann. Svo beið ég óþolinmóð. Mig langaði
að komast á stað. Loks kom móðir mín og
ein af vinnukonum staðarins með henni.
Bar hún í hendi sér srnurða brauðsneið, og
sagði mér að hafa í nesti. Ég tók við, því að
ég var orðin svöng frá því um morguninn
og nú komið undir kvöld. En mér hefði ver-
ið skapi næst að senda sneiðina aftur inn
eða gefa liana hundum. Svo leið var ég orð-
in á biðinni, enda flestir farnir fyrir löngu
og sumir sjálfsagt komnir heim til sín.
Móðir mín settist á bak hestinum, en ég
lallaði með í vaðmálskjólnum mínum, með
steinbítsroðsskóna á fótunum. Þegar við
komumst út fyrir Hafnarmúlann, var kom-
ið kvöld. Móður mína langaði fram að
Hnjóti að sjá litla Bjarna og hafði ég ekki á
rnóti því. Við fórum því þangað og gistum
þar um nóttina. Næsta dag lögðum við á
stað fyrir hádegi. Um klukkan þrjú vorum
við komnar þar, sem vegurinn lá meðfram
Kollsvíkinni. Ég furðaði mig á því að sjá
hvergi kind á beit. En er heim kom, sáum
við hvers kyns var. Allt féð var í rétt. Höfðu
vermenn rokið í það um morguninn að
smala til þess að marka lömbin og taka af
fénu, því að ekki var róið til fiskjar á annan
í hvítasunnu. Við héldum til bæjar. Tengda-
systir mín var í baðstofu og sat undir barni
á fyrsta ári. Við heilsuðum henni. Hún tók
kveðju okkar fremur dauflega. Hefur henni
42
MELKORKA