Melkorka - 01.06.1953, Blaðsíða 14

LJÓSMÓÐIR í 40 ÁR
Stutt samtal við Sigríði Sæland
Eins og minnzt var á i Melkorku fyrir nokkru síðan
átti Sigriður Sœland Ijósmóðir 40 ára starfsafmœli í
marzmánuði 1952. Þótt alllangt sé umliðið birtist hér
stutt viðtal við Sigriði i tilefni þessa merka starfsafmœl-
is hennar. Vill blaðið um leið þakka henni fyrir að
greiða götu þess á þeim 9 árum sem það hefur komið
út.
Þú hlýtur að eiga sáttmála góðrar sam-
vizku við guð eftir þinn langa og merka
starfsferil, segi ég við Sigriði.
Það er að minnsta kosti margs að minnast
þegar litið er til baka yfir þessa áratugi og
í dag er það mér sérstakt gleðiefni að sjá
hvað lífsafkoma fólks á þessum árum sem ég
hef starfað sem ljósmóðir, hefur tekið mikl-
um breytingum til betra og fegra lífs.
Það er ólíkt að sjá aðbúnað heimilanna
nú eða rétt eftir aldamótin síðustu. Ég ólst
upp í stórum systkinahóp við erfið skilyrði
þótt dugnaður foreldra minna fleytti okkur
börnunum yfir allar torfærur. Ég kom því
snemma auga á misréttið í viðskiptum
manna. Óttinn og öryggisleysið setti sinn
svip á allt. Brauðstritið sem flestir áttu við
að stríða til að geta bjargað sér og sínum.
En hver einstaklingur varð að bjarga sér
sem bezt hann gat. Ég held að þetta hafi
gert mig að „Ijósmóður af guðs náð“ eins
og einn gamall læknir sagði einu sinni við
mig.
Ertu Sunnlendingur?
Já, ég er fædd suður á Vatnsleysuströnd
og ólst þar upp til 17 ára aldurs. Þá fluttust
foreldrar mínir til Hafnarfjarðar 1907 og
ég get sagt þér það að unglingur kom ég
fljótt auga á hvað konur urðu fljótt gamlar
og lífsþreyttar. Ég leitaði í mínum litla höf-
uðkolli eftir ástæðum. Ég skildi fljótt hvað
Sigriður
Sceland
Ijósmóðir
lífið var þeim erfitt. Börnin komu hvert á
eftir öðru. Konan var komin í fjötra sem
lífið lagði á hana. Hún gat ekkert gert. Þæg-
indalaus kotin og köld, fátæktin óskapleg í
fiskileysisárunum og skilningslitlir eigin-
menn á kjör konunnar. Þótt unnið væri
fékkst lítið fyrir vinnuna, og sjórinn brást
oft þegar verst gegndi.
Mig langaði snemma að geta gert eitthvað
sem lyfti manni yfir þetta daglega strit.
Drengirnir gengu fyrir. Stúlkur áttu ein-
ungis að hugsa um sína köllun. Þó voru for-
eldrar mínir mjög á undan sinni samtíð að
börn þeirra fengju einhvern undirbúning
undir lífið fram yfir það sem heimilið lét
í té og þau höfðu hlotið sjálf. Ég fór svo til
Reykjavíkur á ljósmæðraskólann og útskrif-
aðist þaðan 30. marz 1912 með 1. einkunn.
Og þú tókst þá til óspilltra málanna við
Ijósmóðurstörf in?
Já, þá byrjaði ég að starfa og nóg var að
gera. Þá var engin hjúkrunarkona í Hafnar-
46
MELKORKA